مرسی عزیز دلم،بله همینطوره خیلی هنوز بی قرارم،با این که سعی میکنم خوب باشم ولی خوب....
منم فکرای این چنینی دست از سرم بر نمیداره،احساس میکنم صد سال دیگه هم بگذره باز این غم سنگینی میکنه رو دلم،بیش از حد دلم براش تنگ شده،گاهی وقتا ناشکری میکنم دست خودم نیست،دلم خیلی پر،فقط روزمو شب میکنم...اگه اشتباه نکنم شما بارداری عزیزم؟؟خیلی بهت تبریک میگم خیلی مواظب خودت باش،تو رو خدا بارداری برای منم دعا کن....😔⚘
عزیزم ببخشید اگه زیاد سوال میپرسم
میخواستم بدونم،الان برای شما که تقریبا مشابه بودیم،در اخر چه تشخصی دادن؟؟یا برای اون خانم های که گفتین؟؟؟
نگفتن چرا این اتفاق افتاده؟؟مشکل از کجا بوده؟؟؟از چی اینجوری شد؟ ؟
عزیزم اصلا اصلا اینجوری نگاه نکن.همه ی ماهم یه روزی این اتفاق برامون میفته.من اینطور تصورمیکنم که بچه های ماتوبهشت زیبای پرازگل هستندکه شادند ولبخندبه لب دارن.
اونها فرشته های الهی بودن که مدتی مهمان مابودن.
هروقت این فکر بدبه ذهنت میرسه حواستوپرت کن وذکربگو. دلت آروم میگیره.
درضمن اتفاقا شمایه مامان قوی هستی که به فکر بچه دیگه هستی .وبارداری های بعدی به معنی بی وفایی نسبت به فرشته ات نیست.یه مادرهیچ وقت نمیتونه بچه هاشوفراموش کنه.
قربونت برم،چقدر خوب که اینجوری فکر میکنی من همش تصورات بد دارم،شبا که بیدارم خوابم نمیبره ،همش تو اون ساعات میگم الان بچه‌ام کجاست،تو اون بهشت زهرای تاریک.....حتما چقدر میترسه شبا،این فکرا داغونم کرده..
ولی حتما همینطوره که شما میگی،اونا واقعا فرشته بودن😭😭😭😭
پس چرا من از فکر یه بچه دیگه انقدر وحشت دارم،وحشتم فقط به خاطره دخترم هست ،همش میگم اون داره منو مبینه،چقدر ناراحت میشه از دستم،عزیز دلم،دختر مامان🥺🥺
امیدوارم اینطور که شما میگی باشه گلم ممنونم از حرفای قشنگت..
شما هم نی نی از دست دادی؟؟؟؟
ازبعد جسمی به فرشته ات نگاه نکن.زندگی والاتر ازاین حرفاست .به قول مامانم که میگه پسرت خیلی برات دعا میکنه .من هروقت باناراحتی به بچه ام فکرمیکردم .شبش خواب میدیدم که بچه ام ناراحته.خوشحالی یاناراحتی مارو بچه هامون می بینن .بااینکه بسسسسسسسسیارسخته اما گذشت زمان وصبری که خدامیده آدمو آرووم میکنه.ماانتخاب شده ی خداهستیم و......
انشااله خدا این فسقلتو برات نگه داره....
من اتفاقی با این تاپیک اشنا شدم،فقط خواستم به مامانایی که به خاطر مشکلی یا بدون دلیل بچه از دست دادن بگم که حتما حکمتی بوده و شاید صلاحتون در این بوده پس خودتونو عذاب ندیدن
من سال 92 حامله بودم همه چی خوب بود تا اینکه تو هفته 27 تشخیص هیدروسفالی و میکروسفالی (از شانس بدمون هر دو با هم که جز استثاهاست)دادن اما خب نمیشد سقط کرد البته دکترا گفتن ممکنه زیاد زنده نمونه و (دور از جونش)روزای اول فوت کنه ....چقدررررر دعا و التماس کردم که هر مشکلی داره فقط برام بمونه،خلاصه دخترم بدنیا اومدو الان 7 سالشه اما نه راه میره نه حرف میزنه هرچنداز این کلمه متنفرم اما فلج مغزیه😞الان با تمام وجودمون بهش وابسته ایم و اصلااااااا دلمون نمیخواد اتفاقی براش بیفته اما عذاب وجدان دارم که بدنیاش اوردم که اینهمه حسرت و رنج بکشه شاید صلاح ما هم تو بدنیا نیومدنش بود که جدی پیگیری نکردیم زمانی که هنوز وابسته اش نشده بودیم
الانم فقط و فقط از خدا میخوام دخترمو بهمون ببخشه و سلامتیشو بهش بده که اگه بخواد غیرممکن نیس و فقط نیاز به یه معجزه داره😞🙏
