خدا نکنه عزیزم، دلیلش مشخص نشد، قلب کوچولوش ایستاد. کاهش حرکات داشتم رفتم دکتر گفت الان خوبه هروقت دوباره کم شد بیا نوار قلب و سونو، که دیگه فرداش که رفتم، فهمیدم نفسم رفته درست همون لحظه ها مثلا خوب بوده داشته زجر می کشیده، هیچ وقت خودم و نمی بخشم. آخ عزیزم من حتی نمیدونم کجاست قشنگم، اره این کرونا منم نذاشت برم آزمایش و پیگیری علت.
دو سه روز از وقت پریم گذشته، از استرس دارم میمیرم خدا کنه پریود شم
منم همینجوریم...
چقد خوبه که اینجا کلی ادم هست که همه این حس ها تجربه کردن و حداقل فک نمیکنیم که تنهاییم... شاد کسی از خانواده هامون اینقدر درکمون نکنن که افراد این تاپیک میتونن درک کنن.
واقعا هر روز که میگذره سخت تر میشه...
واقعا همینطوره، بازم خداروشکر که همو داریم. فقط خود ماها همو میفهمیم.
انقد اطرافم حرفای مختلف می شنوم جوری میگن اتفاقی نیوفتاده، چی شده مگه، این نشد بعدی و.... حتی با نگاهشون شماتت میکنن، که می خوای بترکی از غصه این درد و تنهاییت. البته حق دارن درکش خیلی سخته، خودمون داریم له میشیم از درک لحظه لحظش. نمی دونم اگه حرف نزنن چه اتفاقی میوفته که حالا هر جا تو رو دیدن با اینا مثلا دلداری بدن و داغ دلتو تازه کنن. تازه اینا مثلا دلسوزتن، بماند که بعضیها فقط میسوزوننت.
منم همینطور، تازه خانوادم گفته بودن بیمارستان خودش دفن کرده داشتم از غصه دق میکردم که چطوری و با چه شرایطی، زنگ زدم بیمارستان که مطمئن بشم و مثلا برم سراغش که بعد کلی پرس و جو فهمیدم خانوادم خودشون کاراشو کردن و برای اینکه بیشتر اذیت نشم اینطوری گفتن. بعدم که هر چی گفتم کجا دیگه نگفتن، دیدم دارم بیشتر زجرشون میدم دیگه چیزی نپرسیدم، فقط خدا میدونه الان چی میگذره تو دل من.
گلم چرا نی نی تو از دست دادی؟
