عزیززززم،کاملاً درکتون میکنم.شما تمام تلاشتون رو برای جگرگوشه تون میکنید و هیچ کس اینو نمی بینه.
همه فکر میکنن مادر چون همراه بچه س،دیگه بچه نباید اصلاً نه مریض بشه نه گریه کنه نه ناراحت بشه...
خلاصه شما بیش از وظیفه ی مادری تون تلاش میکنید همیشه این از نوشته هاتون مشهوده،درک شدن خیلی به ادم انرژی میده و انگار قوت قلبه.
اصلاً اصلاً خودتونو ناراحت نکنید.به همسرتون بگید من نگران سلامتی بچه مون هستم که دکتر می برمش و به عنوان یک مادر وظایفم رو انجام میدم.ایشوت هم شاید خسته از کار و مشغله های فکری باشن و اعصابشون خرد باشه.شاید اگه سکوت کنید اوضاع بهتر بشه.
فقط میخواستم اینو بگم بهتون که شما یکی از بهترین مادرا دنیا هستید و تنها شما میتونید حال فرزندتون رو درک کنید و طبیب و حامی و دلسوزش باشید.
پس به سلامتی خودتون هم اهمیت بدید.
و آدمای سمی رو از زندگیتون حذف کنید و دورشون خط قرمز بکشید.هر چه رفت و آمدتون با کسانی که انرژی منفی میدن کمتر باشه،خودتون حالتون بهتره و آرامش دارید.
ببخشید طولانی شد.قصدم این بود که حالتونو کمی بهتر کنم.