بخاطر بی توجهی مادرم و وضع درس خوندنم خیلی حالم بده خیییلیییی

این احساس تنفر از کودکی میاد هیچ وقت نتونستم اون احساسی که در مورد مادرا میگن رو درک کنم

از بچگی کتک خوردم شاید بخاطر کارهایی که از روی بچگی انجام میدادم و منطقی نبود ولی خب از یه بچه که نمیشه انتظار داشت منطقی رفتار کنه و یجا بشینه

از همون اول کلا مامانمو دوست نداشتم و تا الان که ۱۷ سالمه واقعا یه روز رو ندیدم که ما با هم خوب باشیم

واقعا هر روز جر و بحث و شروع کننده دعوا هم اکثرا خودشه و کلا آدمیه که سرش درد میکنه برای دعوا منم واقعا از این دعوا ها خیلی اذیت میشم و خیلی خیلی از لحاظ روانی تاثیر بد گذاشته و معمولا با لحن خیلی خیلی بد حرف میزنه و تهشم ختم میشه به شکنجه فیزیکی

و همین دعوا و فحش هایی که بهم میده باعث شده دوست نداشتنه تبدیل به تنفر بشه البته منم فحشا رو پنهانی میدم چون جراتشو ندارم و واقعا عذاب میکشم

الانم هر وقت تو خونه میبینمش با تک تک سلولام احساس انزجار و تنفر بهش دارم

هر سال هم ک میگذره اوضاع بدتر میشه مخصوصا الان که به شدت مشکل مالی داریم

از لحاظ درسی از بچگی به شدت درسخون بودم و حتی تو کرونا دیوونه بودم و بشدت خرخون واقعی بودم تا جاییکه راهنمایی رو هر سه سالش معدل ۲٠ بودم و تو یه مدرسه عالی میخوندم

ولی وقتی دهم اومدم نمیدونم چی شد ک به اینجا رسیدم مدرسم در حد تیزهوشانه و چون غیرانتفاعیه کلی پولم بابتش میگیره بابت همین مشکل مالی شدید پیدا کردیم و همیشه مامانم این موضوع رو به رخم میکشه

منه خرخون که ششم دبستان روزانه 6 ساعت میخوندم تو این دوران حساس خیلی افت کردم افت هم متاسفانه بخاطر درس نخوندن

باز دهم رو حداقل روزانه 2 ساعت میخوندم و روزای تعطیل 4 ساعت

الان همونم نمیخونم یعنی تایم مطالعه ام به نیم ساعت هم نمیرسه و پایه ۱۱ ام

کلی توسط عوامل مدرسه و خونه و.... تحقیر شدم کلی سرزنشم کردن

میدونم تقصیر خودمه ولی متاسفانه انگار طلسم شدم من خودم این مدرسه رو انتخاب کردم از درون درس رو دوست دارم خودم از روی علاقه تجربی انتخاب کردم و البته راضیم چون علاقمه ولی نمیدونم چرا نمیخونم چرا اینقدر بی حوصله ام چرا انقدر بی اراده ام

از اون آدم پر انرژی یهو به همچین آدمی رسیدم خیلی خسته ام

کلی با خودم حرف زدم کلی خودمو برای درس قانع کردم ک بخونم ولی نمیشه

اصلا مغزم در مقابل درس خوندن ارور میده هر وقت خواستم برم سراغ درس یکی انگار بهم میگه تو توانایی خوندن نداری

امکانات آموزشی دارم پدرم داره خودشو میکشه پول قسطا رو جور کنه حتی هوش هم دارم مخصوصا حفظیات و ریاضی... یه درس دینی رو ۲٠ دقیقه ای تموم میکنم نمره ۲٠ رو هم میگیرم

ولی امسال همونو نمیخونم ک حداقل یه نمره ای بیارم الان نمراتم در حد ۱۳ ۱۴ دیگ بالاترینش ۱۷ هست حتی این اواخر چند تا نمره تک هم گرفتم واقعا ناراحتم

حس افسرده بودن دارم

نمیفهمم دردم چیه

از یه طرف دلم میخواد درس بخونم و از اومدن به تجربی پشیمون نیستم 

از یه طرف هیچ غلطی نمیکنم 

تازگیا هم مادر پدرم انگار دچار طلاق عاطفی شدن و من از همون بچگی محبت ندیدم الانم عین یه آدم منفعل یه گوشه خونه ام و حتی روز تولدم رو هم تبریک نگفتن

در حسرت اینم ک یه روز از مدرسه اومدم مامانم بگه خسته نباشی

یبار حس کنم آدم با ارزشیم حداقل برای خانواده ام اما واقعا عین یه دستمال کثیف دور انداخته شدم 

دلم میخواد از خونه فرار کنم ولی نمیشه باید منتظر کنکور باشم که همونم با این روند هیچی قبول نمیشم شاید عجیب باشه هر وقت که بعد مدرسه خواستم بیام خونه خونه مونو که میبینم نیومده حس منفی بهم میده

نمیدونم چیکار باید کنم من اصلا صبر ندارم حوصله تلاش ندارم دلم فقط نتیجه میخواد حالم از مسیر رسیدن بهم میخوره در حالیکه یه آدم موفق دیدگاهش عکس منه و من در گذر زمان به همچین آدمی رسیدم

واقعا از لحاظ روحی روانی خیلی خرابم نمیدونم چیکار کنم

خواهشا کمکم کنید فقط اینجا رو دارم ک کمک بگیرم مادر درست و حسابیم ندارم

حس میکنم باید با روانشناس صحبت کنم ولی چجوری برم آخه😭😭

کاش میتونستم با مامانم صحبت کنم

کسی خوند پیامامو؟؟ 

ممنونم خدایا که اینقدر تنهام