مشکل من به عنوان یک بچه طلاق

اینقدر حالم بد بود که بابام فقط میگفت تروجون من گریه نکن اما من دست خودم نبود

فکر کنید من اون همه رویا باهش ساختم آرزو گردم یک روز که اختیار دست خودم بود برم ببینم اما نشد که نشد از دست بابام اون موقع شاکی بودم که چرت نزاشت مامانم رو ببینم

و اینقدر حالم بد که چهره ام مثل گچ دیوار سفید شده بودوقتی خودم رو ت  آیینه ماشین نگاه کردم

خلاصه اصلا یادم نمیاد تایم اون موقع چجوری گذشت و چقدر طول کشید که ما رسیدیم قم اما وقتی رسیدیم رفتیم سمت بهشت زهرا...که

من با همون حالت بد و چشمای پر از گریه و آه و ناله از ماشین پیاده شدم و داشتیم میرفتیم سر خاک که دیدم یک نفر سر خاک نشسته بابام اشاره کرد که اون خانم خالته

من نمیدونم با اون ناراحتی که داشتم و حتی اون طرف که خاله بود رو نمی‌شناختم چی شد که رفتم بغلش و گریه کردم و راستش خاله ام خیلی دلداریم داد و کلی داشت با مامانم صحبت می‌کرد که بلند شو ببین دخترت اومده همونی که هی تعریفشو میکردی و منتظرش بودی😭😭

اون موقع اواخر زمستون بود و برف شدید اومده بود و من یادمه بابام بیچاره کتش رو در آورد و انداخت رو من که سرم نشه و یک عالمه آدم دور و برم بودم و هی اسم من رو صدد میزن و برای مامانم ناله میکردم اما اینقدر چشمام پر اشک بود که زیاد به چهره هاشون دقت نکردم که دقیقا کیا هستن ولی دور و برم پر از صدای گریه بود

من یادمه اون موقع میگفتم(مامان جون تروخدا بیدار شو من اومدم مگه نمیخواستی منو ببینی😭)و خاک هایی که به خاطر برف دیگه گل شده بودن رو هی چنگ میزدم 

همش میگفتم شما ها دارید دروغ میگید این مامانم نیست اما متاسفانه این خود واقعیت بود

بعدش..

رفتیم مسجد و اونجا هم کلی گریه کردم و اونجا بود که دیگه بابام دید آروم نمیشم با یک لحن تندی گفت بلند شو باید بریم

من انگار اون موقع تازه خانوادم راپیدا کرده بودم شاید باورتون نشه ولی وقتی داییم رو دیدم نشناختم آخه اون موقع خیلی کوچیک بودم و چهره ای از خانواده مادریم یادم نمیومد و وقتی خاله ام گفت که این دختر فلانیه(مادرم)داییم با کلی اشک بغلم کرد و بهم گفت کاشکی زودتر میومدی 

یه جورایی حس تعلق بهشون داشتم و همون عبارتی که تو پیام های قبلی داشتم خون خون رو میکشه..خیلی دوست داشتم در کنارشون باشم اما بابام نداشت که نزاشت

تا اینجارو خوندید؟ که بقیه رو بگم

چشم

فقط برای خداحافظی یکیشون که بعدا فهمیدم دخر خاله ام بوده شمارم رو گرفت و با اینکه دوست نداشتم برم سوار ماشین شدم و برگشتیم شهر خودمون

من موندم و کلی سوال کلی بغل کلی احساس که به هیچ کدومشون نرسیدم

مفاتیح رو هی باز میکردم و براش دعا میخوندم و به خاطر رفتار زشتم که پشت تلفن باهاش سرد و با داد حرف زدم هی دلم میخواست ازش حلالیت بطلم اما دلم آروم نمیشد لعنتی پر از عذاب وجدان بودم 

شب و روز شده بودم گریه

...

نه ناهار میخوردم نه شام

و من تازه شروع کردم درد و دل‌ام و همه این سال هایی که دلم میخواست مامانم رو ببینم رو به بابام تعریف کنم

همه این جریان ها که شمارش رو برداشتم و اکانت هاش رو چک میکردم رو به بابام تعریف کردم

از یه طرف بابام ناراحت میشد که چرا ازش پنهون کاری کردم از یه طرف شرایط حالم رو درک میگرد و چیزی بهم نمی‌گفت خب هر چی بود من اون موقع داغ دار بودم

هر روز... 

این موضوع رو در ادامه تعریف میکنم براتون