مشکل من به عنوان یک بچه طلاق

فامیل های پدریم به خاطر حالم هی بهم زنگ میزدم و بهم تسلیت میگفتن تا بین این تماس ها دیدم یه شماره ناشناس بهم زنگ زد

با اینکه حالم خوب نبود ولی خب جواب میدادم 

همون دخترخاله ام هک شماره رو گرفت شماره من رو داد به مامانش که میشه خاله من و اون شماره ناشناس خاله ام بود

اولش نشناختم بعدش گفت همونی که پیشم بودی و یه جوری معرفی کرد خودشو که بشناسم

حالم رو پرسید منم از حال بدم میگفتم و هی میگفت که خوب میشی و این حرفا

تو این فاصله یکی از دایی هام رنگ زد و حالم رو پرسید و یکسری هاشون خودشون رو معرفی میکردن و بهم پیام میدادن اما بابام...

دعوام کرد گفت تو بدون اجازه من حق نداشتی شمارت رو بدی به اونا تا الان که اونا برات نبودن پس الانم حق نداری جوابشونو بدی و خلاصه هر موقع پیام هاشون رو میدید حس خوبی نمی‌گرفت اما به مرور زمان دیگه بابام دست از این دعواهای سر شماره دادن من‌گذشت

تا اینکه روز هفتم مراسم مامانم رسید

تو این فاصله خیلی به بابام گفتم که منو ببر سر خاک اما هی میگفت تو که آخرش میخوای هفتم بری پس صبر کن و هیچ جوره راضی نشد که منو قم ببره سر خاکش و من روز به روز حالم بد تر میشد و همش شب و روزم شده بود گریه

روز هفتم که رفتیم سرخاک تقربیا همه فامیل مادریم بودن 

اینم بگم اینجا که من  ۳تا خاله و ۳تا دایی دارم که یکی از دایی هام خیلی وقت پیش فوت شده و من اونو اصلا ندیدم

چشمام پر اشک و دلم خون بود از دست عالم و آدم و تقدیرم که چرا اینجوری باهام تا کرد

سر خاک که رفتم فقط سرم رو خاک گذاشتم و بلند بلند گریه کردم داد میزدم التماس میکردم که حتی یبارم شده بلند بشه و حرف هام رو گوش کنه،بغلم کنه و حتی التماس میکردم که حتی یبارم شده بهم بگه (دخترم) 

من از بچگیم یادم میومد که مامانم وقتی میخواستم برم بیرون موهام رو میبافت

سرخاک هی ناله میکردم امامن جونم تروخدا بلند شو با اون دستای مهربونت یکبار دیگه موهام رو همونجور که دوست داری بباف😭😭

اطرافیان خیلی سعی کردن که آرومم کنن اما منو هی میبرن روی صندلی بشینم (سر خاک یکسری صندلی چیده بودن که رو زمین نشینیم)اما من روی برفا نشسته بودم 

یعنی وقتی آلات فکر میکنم به اون دوران که من اون موقع چجوری سردم نشد اصلا تعجب میکنم چون من فوق العاده سرمایی ام و تحمل یه دره سرما رو ندارم

خلاصه بعدش که مراسم تموم شد میخواستیم بریم اما من قبول نمی‌کرد اینقدر حالم بد بود که حتی نمیتونستم راه برم و یادمه دو تا مرد دو تا دستن رو هر کدوم زا یه طرف گرفتم که من نیوفتم و خدایی نکرده اتفاقی برام بیوفته که بعدا که شناختمش فهمیدم که دو تا دایی هام بودم

ادامه رو بگم؟

راستش من هنوزم مشکل نبود مادر دارم و خیلی سعی میکنم هک با خودم کنار بیام و مشاور هم رفتم ولی خب هر موقع یادش میوفتم دلم میگیره

دست هر دختری رو تو دست مامانش میبینم حسرت میخورم اسم اممان که می‌شنوم داغ دلم تازه میشه

 این همه زندگیم رو نوشتم کسی نیست؟

داییم گفت تو یه لحطه برو کنار من و بابات مردونه حرف بزنیم

نمیدونم چی بهم گفتن و چه حرف هایی بینشون رد و بدل شد که بابام اجازه داد من برای اولین بار برم خونه داییم..

اونجا اکثرا بودن و هی باهام حرف میزن و سعی میکرمد دلداریم بدن و من اونجا کم کم باهاشون آشنا شدم

همش از مامانم ازشون می‌پرسیدم که چیکار میکرده این همه سال چرا دنبالم نیومده و از این حرفا...

واقعا کسی نیست؟؟؟؟