من تجربه خودمو میگم. هر کسی ممکنه یجور اروم بشه. و هر کس شدت پنیک شدنش متفاوته. من گریه میکنم و اگه شرایطش بود میدوم و راه میرم. نفس های عمیق تاثیر داره ولی اکثر وقتا نمیتونم تنفسمو کنترل کنم و تند تند و بسختی نفس میکشم. اون لحضه حس میکنم بی کس و بی دفاع ی گوشه افتادم و هر لحضه ممکنه بمیرم. ولی همش موقته و بعد گریه کردن ۵ دیقه ایی خوب میشم.
اینم اضافه کنم کسی ک پنیک یا پانیک میکنه تجربه تلخ و استرس و اضطراب شدیدی داشته. یک یا چنبار اتفاق یا فهمیدن واقعیتی یا هرچیزی. و آثارش روش مونده. بمرور با مراقبه از بین میره فقط باید آگاه باشه از وضیتش