حسودی یا غبطه

عزیزم من ی چیزی بهت بگم 

من الان ۱۹ سالمه و تا قبل از دانشگاه رفتن اصلا و ابدا حتی نگای هیچ پسری نمیکردم و هیچ تاکید میکنم هیچ پیشنهاد دوستی و ابراز علاقه ای از سمت هیچکی نداشتم با اینکه اطرافیان و همه بر این اعتقاد بودن و هستن که بسیار زیبا و جذابم.

اما دانشگاه که رفتم و تو محیط قرار گرفتم اعتماد به نفسم بیشتر شد و به پسرا نگاه میکردم و ارتباط محترمانه در حد سلام و علیک رو شروع کردم با هم کلاسیام مثلا .

دیگه از اونجا شد که یکی از ترم بالایی ها بهم پیشنهاد داد و با اینکه خیلی ازش خوشم نیومد قبول کردم .

الان ۶ ماهه با هم هستیم و به معنای واقعی عاشق من شده و اصن نمیتونه بی من.

میخوام بهت بگم این تفکرات رو کنار بزار و سعی کن ارتباط درستی بگیری با اطرافیانت . 

ممکنه خیلی خوشگلم باشی ولی تا وقتی همه راه هارو روی همه پسرا بستی کسی سمتت نمیاد

من خودم اطرافم مدلی ک گفتی دیدم همشونم خوشبخت شدن شوهرای خوب گیرشون اومده با چند نفر دوس شدن اخر سر یه مرد ایده ال رو ب چنگ اوردن

برعکسش هرکدوم ک با کسی نبودن سینگل بودن شوهرای خ پایین تر ازخودشون گیرشون اومده

جلو نمیاد چون رو نمیبینه ازت 

اره به همون حدو حدودا ربط داره

مثلا یکیشون ک از نزدیک میشناسم مدام لباسای رنگارنگ و استایل های گرون میزد ک تو چشم باشه بعد خودش به پسر ب بهانه کار پیام داد و ...