من یه پسرم که واقعا دوست دارم ازدواج کنم ولی وقتی منطقی فکر میکنم

۲۳ سالمه دوست دارم بکنم برم از این خونواده دیگه خسته شدم برادرم ۲۸ سالشه عین بچه ها میمونه همش توی خونست کمو بیش توف تو روش بشه میره کارگری فرصت های کاری خوبی داشت که حداقل مثل الان کارگری نکنه ولی نرفت خواستن دو سه جا استخدامش کنن به سن من که بود نرفت الان که هوا سرده و کارگری نیست هم همش توی خونه هست اصلا نمیره بیرون چرخی بزنه حالم از کارو بارش بهم میخوره آدم انقدر بی عرضه ‌. پدرمم معتاده و همش دنبال رفیق بازی و تریاک و شیره هست پیمونکار بوده جوونیش سر حال بوده ولی مواد باعث تموم فلاکت های الانمونه اگرم الان کاری بگیره بر فرض ۴۰ یا ۵۰ تومن باید نصفش رو بده شیره بکشه . یه برادر داشتم اون ۲۵ سالش بود سر کار و بار پدرم روانی شد بردیمش تیمارستان انقدر سیگار کشید و توی این دنیا دیگه نبود یعنی هر قالی آزمون از صد جا سوخته . ولی خدا رو شکر میکنم عوضش من هیچ وقت دنبال دود و دم نرفتم ورزش میکنم آمادگی جسمانی به طور حرفه ای خدا رو شکر چهرم خوبه هیکلمم خوبه و استاد کار ام دی اف شدم و میخوام یه جای دیگه هم استخدام بشم ولی خب بر فرض من بخوام زن بگیرم هیچ حمایتی که از سمت خونوادم ندارم بخوام مثلا چهار تا قالی توی پذیرایی رو عوض کنم‌چقد میشه حداقل صد تومن نمیشه که خونواده اون دختر رو با این اوضاع دعوت کنم تازه خودم هم زندگیم روی روال نیفتاده هنوز هزینه زندگی خودم به کنار .‌به مادرم میگم اگه کار و زندگیم‌بیفته روی روال من پولی ندارم به شما بدم به پدرم بگو دیگه بسته ترک کنه و بخودش بیاد یه برادر کوچیکتر دارم محصل هست خرج اونو بده حداقل آینده اونو خراب نکنید من هیچ کمکی از شما نمیخوام بعد مادرم میگه چون بد بدلت هست و میگی کمکتون نمیکنم به چیزی نمیرسی میگم به برادرم بگو بره سر کار درست حسابی با این کارش سالیانه حساب کنم‌ماهی پنج تومن بزور میفته . من خودم خدمت رفتم و بعدش هم کن و بیش کار کردم و یک سال و خورده ای شاگردی کردم الان ۲۳ سالمه یعنی عمرم رو الکی نگذروندم . واقعا میخوام ازدواج کنم برم سر خونه زندگیم دوست دارم از این شهر برم و به آرامش برسم چون خیلی هم احساس تنهایی میکنم اهل رفیق بازی و عیاشی هم نیستم و چسبیدم به زندگی اهل دختر بازی هم نبودم نخواستم رابطه ای به غیر از حلالی داشته باشم  . نگید پسری و بزن و برو رفتم نمیشه دیگه مثل زمان قدیم نیست نگید سنت کمه و تا سی وقت اون پسرایی که شما میبینید تا سی سالگی مجرد می‌مونن اکثرا با حمایت پدر به جایی رسیدن و هر شب از این دور همی و پارتی به اون میرن و با دختر های زیادی هم در ارتباطن لطفا منو با اونا مقایسه نکنید با این شرایط خونوادگی اصلا انگیزه ای واس کار کردن هم ندارم دیگه خسته شدم از بسکه توی خونه دیدم همه اینجا ان یه نفر مشغول کار و باری نیست طبیعتا این زندگی مشکلات اقتصادی زیادی هم داره بخدا میبینم تو در و همسایه اقوام پدر خونواده کار میکنه بر فرض ۴ تا هم بچه دارن بعد وسیله ها رو عوض میکنن ماشین می‌خرن خونه عوض میکنن با اینکه صاحب دخترن خب دختر بنده خدا که نمیتونه خیلی از کار هارو انجام بده ولی من خجالت میکشم اول پیش خدا بعدم‌جلوی در و همسایه اقوام حالا اون برادرم که مریض شد به کنار حداقل سه تا مرد داره این خونه و این شده زندگیمون بخاطر حاظرم بمیرم ولی انقد مادرم زجر نکشه قراره یه بخشی استخدام شم اگه بشم میرم از این شهر و خوبه جاش تورو خدا اگه تونستید دعا کنید منطقی که فکر میکنم تهش به جای خوبی ختم نمیشه ذهنم مگر خدا بخواد فقط تورو خدا تونستید واسم دعا کنید اگه راهی چاهی هم دارید بهم بگید