ترس ها وخجالت های مسخره ی زندگیتون چیه

از دلقک ، عنکبوت ، صحبت تو جمع ، یکی زیر نظرم بگیره ، یکی که در از خودم بهتره نگام کنه ، ترد شدن و اینا می ترسم

از اینکه بی پولیم میترسم 

از اینکه هیچ وقت نداشتیم میترسم

از مسخره شدن از همه چیییی

استرس اینو دارم مردم نسبت ب لباس پوشیدنمو و حرف زدنم مسخرم کنن مخصوصا یکی از جاریام ک نسبت ب من خیلیییی ازاد میگرده و من مث اون نیستم 

از تمام حشرات روی کره زمین به جز پروانه میترسم 

از اینکه تنها خونه باشم میترسم جوری که اگه طولانی بشه گریه میکنم از اینکه به اهدافم نرسم خیلیی میترسم 

از رفتارای پسر دو ساله ام واقعا خجالت می کشم 

از تعداد کامنتی که توی این سالها گذاشتید معلومه که ترسشو دارید

جالبه من از تاپیک زدن و قضاوت شدن میترسم

خیلی موضوع دارم برای تایپک

ولی چون نمیتونم همه ی مطلب رو ادا کنم و دیگران هم نمیتونن خودشونو جای من بگذارند تاپیک نمی‌زنم 

ابراز علاقه یکی از مزخرف ترین خجالت هایی عه که دارم حتی کسی رو که خیلیی دوست دارم رو هم نمی تونم تعریف کنم و بگم دوسش دارم ولی خیلی خوب تخریب می کنم 

دلم برای محیط،زیست میسوزه.اینکه این همه آشغال هر روز تولید میشه

قوطی شیر و پوشاک کثیف و تفاله چایی و...

همه گاه هم هستند.

احساس حقارت میکنم نسبت به انسان بودنم

از تو جمع بودن. از مرکز توجه ها بودن. از مهمونی رفتن

از مهمون اومدن. از رقصیدن . از تلفن جواب دادن یا زنگ خوردن گوشیم. 

یعنی نصف نوره و نصف حنا؟

اونوقت این همه ترس و...

ولی ما فکر میکنیم طرف داره خودشو میگیره و مغروره ...

کاش باهم مهربون باشیم

از بندپایان متنفرم، سردستشونم سوسکه، وقتی میبینم تپش قلب میگیرم و نفسم بالا نمیاد، دچار لرز میشم. خیلی حالم بد میشه، اگه به بدنم برخورد کنه قطعا گریه میکنم.

😅😅😅

مثلا من همیشه تو جایی که با کسی آشنا نیستم خیلی مثل اینکه قیافه میگیرم و انگار اصلا راحت نیستم.... ولی درواقع توی ذهنم اینجوریه:خوب نشستم؟ نکنه فکر کنه قیافه میگیرم. اونو بخورم؟ اگر خیلی بخورم چی؟قیافم مهربونه؟ بهش بگم لباسش خوشگله؟ نکنه دارم خیلی حرف میزنم؟.... 

ترس بعدیم آینده بچه هامه، وضعیت کشور که هیچوقت درست نمیشه، عذاب وجدان میگیرم که چرا بدنیا آوردمشون