من ترسیدم خیلی هم ترسیدم

عزیزممم🥺

منم دقیقا مثل توام

من تهرانم خانواده ام قم من بعد پنیک دلم نمیخواد از خونه ام دور بشم 

خونه ام شده منطقه امن زندگیم اینجا آروم ترم اما خانواده ام دقیقا مثل خانواده تو همش میگن شوهرت نمیاره تورو میگم بابا اون بدبخت میاره اما بیکار نیست که سرکار میره

جالبش اینجاس وقتی خودشون میان خونه ام میگم بابا چرا نمیمونه میگه سرکار میره اونوقت شوهر من آدم نیست انگار

اصلا حوصله شونو ندارم

همشم به قول شما چرت وپرت میپرسن

میبینن دم عید اوضاع مالی خرابه

همش لباس خریدی؟چی خریدی؟خرید کردی؟

چرا باشگاه نمیری؟چرا کلاس نمیری؟چرا فلان چیزو نمیخری؟

خونه خودشون بودم براشون مهم نبود من چیکار میکنم حتی میگفتم باشگاه میگفت بابات نداره بده به باشگاه

حالا از شوهرم انتظار های بیخود دارن

شوهرمن هم اخلاق خوبی داره هم اوضاع مالی خوبی داره منتهی بخاطره ماشین خریدنمون افتاد تو قسط و قرض وقوله 

عوضش یه ماشین گرون تر خریدیم ولی همش میگن شما همش قسط دارید این چه زندگی هست؟

ولی باعث میشن اصلا دوست ندارم برم پیششون انقدر که از اینجور چیزا میگن زده شدم ازشون

میرم خونشون به قول شما از عصبانیت پنیک میشم همش 

بعد خیلی جالبه فکرمیکنن بخاطره شوهرم اینهمه بدبختی دارم

اونو مقصر میدونن

به خودشون اجازه میدن جلو من درباره شوهرم هرچی بگن

ولی من دیگه اجازه نمیدم

خسته ام کردن

مهمترین چیز آرامش خودته ، هیچ اشکالی نداره خودتو ناراحت نکن ، بهترین تصمیم زو گرفتی با توجه به شرایط، نرو خواهرم 💝، اصلا جواب تلفن رو هم خیلی کوتاه بده یا اصلا جواب نده اگه نمینونی، تلفنتم ار برق بکش،  تا میتونی مواظب خودت باش تا بهتر بشی ، اینجوری اونا هم کم کم  به خودشون میان 

سلام.عزیزم

شوهرت بلاکشون کنه.اون مثل شما وظیفه نداره.قطع رابطه بهتر از دعوا واعصاب خوردیه.شما هم خیلی مختصر حرف بزنید وبه بهانه ای تلفنو قطع کنید.من خودم مشکل شبیه شما زیاد داشتم.گوشی می گرفتم کنار بعد از دوسه دقیقه می بردم دم گوشم.دندون رو جیگرم بود تا حرفاشون تموم بشه.

یه کم دوری.یه کم بی خیالی مشغول کردن خودتون وهر کاری که مانع این بشه که بی احترامی کنید.بالاخره این هم آزمون زندگی امثال من وشماست.پدر ومادر خوب باشن که هنر نیست خوب بودن ما.هنر اونجایی که باوجود بد بودنشون ما بتونیم خوب باشیم.من خودم دائم مادرهای خیلی بد وحشتناکوبا مادرخودم مقایسه می کردم تا از بابتش ناراحت نباشم.ویا غصه نخورم.

اگه بخوای با خوبا مقایسشون کنی حالت بدتر می شه.با خودت مرور کنی خوبی هاشونو تا دلت نرم بشه.می گذره این روزا .خدا کمکت کنه.

بدتر از اینا می دونی چیه.

اینه که ناخودآگاه شبیه مادرامون می شیم.من هرچی سعی می کنم رفتارهای مادرمو تکرار نکنم.مادر خوبی باشم.انگار نمی شه.

الگوی خوبی نداشتیم.ومثل اونا بچه هامونو آزار می دیم.

تنها کاری که ازم برمی آد اینه که سعی می کنم برعکس مادرم رفتار کنم.ولی بازم می دونم یه جای کار خیلی می لنگه.

شماهم برای من دعا کن.بتونم مادر خوبی باشم.احساس گناه خیلی بده .که عزیز ترینات ازت ناراحت باشن.