سلام یک ساله ازدواج کردم شوهرم هیچ پشتوانه ای نداشت خانوادش حتی یک ریال توی مخارج خرید خونه و وسایل و عروسی و... کمکش نکردن برای همین جشن عروسی خیلی معمولی. خونه معمولی وسایل ناقص معمولی و ... تهیه کردیم. و همیشه تنها و تحت فشار بود درحالی که یک قدمیش پسر خاله هاش بهترین جشن ها بهترین خونه ها رو گرفتن با حمایت خانواده ها. دیشب بهش گفتم یکی از پسر خاله هاش که با ما خیلی تو رقابتن یه خونه نوساز ۱۱۰ متری خالش خرید براشون. بعدش پکر شد عصبی شد هی بش گفتم به شوخی که حسودی نکن فلان. صبح این پیام داد و کلن خیلی تو لاک خودشه. به نظرتون چطوری ارومش کنم و بش بفهمونم کنارش هستم :
سلام عزيزم صبح بخير
من هيچ وقت از موفقيت كسي ناراحت نميشم و حسودي نميكنم
از بي كسي و تنهايي خودم هست ك ناراحتم
همين عزيزم
خدا سلامتي بده بتونم اونقد كار كنم ك شرمنده ي تو نباشم عزيزم
جونمو برات ميزارم
