خانواده ی خوبی نداشتم
تو دعوا با نداری بزرگ شدم
حسرت به دل همه چیز موندم مثل یه پیک نیک رفتن ساده
با تروماهای کودکی بزرگ شدم
تا دو سال پیش روحیم خوب بود
بعدش با یه پسری آشنا شدم فقط باهم حرف میزدیم برا آشنایی بیشتر ولی هردوتامون دانشجو بودیم اون پول نداشت منم همینطور و همه چیز بهم خورد
از اون به بعد همه چیز برام غیر قابل تحمل شد به مرور کم حوصله افسرده و عصبی شدم
تنها آرزویی ک دارم اینه بمیرم تموم شه این کابوسی ک زندگیش کردم همین
یکی باید دلش واسه من بسوزهه
نمیشه خودت از این ب بعد زندگیتو بسازی؟
چقدر تو مثل منی
منم 17 سالگیم با یه پسر همسن خودم دوست شدم و بخاطر وضعیت جفتمون جدا شدم
بعد اون تنوع طلب شدم
متاسفم که این احساسات رو تجربه می‌کنی و به نظر می‌رسه که خیلی درد و رنج کشیدی. زندگی می‌تونه واقعاً سخت و غیرقابل تحمل بشه، به خصوص وقتی که با مشکلات خانوادگی و تروماهای گذشته دست و پنجه نرم می‌کنی.
اینکه حس می‌کنی همه چیز به هم ریخته و آرزوی مرگ داری، نشون‌دهنده‌ی اینه که به شدت تحت فشار هستی. مهمه که بدونی که این احساسات موقتی هستند و میشه بهبود پیدا کرد.
صحبت کردن با کسی که بهش اعتماد داری، مثل یک دوست نزدیک یا یک مشاور، می‌تونه خیلی کمک‌کننده باشه. اون‌ها می‌تونند به تو کمک کنند تا احساساتت رو بهتر درک کنی و راه‌های جدیدی برای مقابله با این احساسات پیدا کنی.
یادت باشه که تو تنها نیستی و کمک وجود داره. زندگی می‌تونه تغییر کنه و بهتر بشه، حتی اگر الان اینطور به نظر نرسه. امیدوارم که بتونی به دنبال کمک باشی و به خودت زمان بدی تا بهبود پیدا کنی. تو ارزشمند هستی و زندگی‌ات ارزش جنگیدن داره. اگر نیاز به صحبت بیشتری داری، من اینجا هستم. ❤️
