یه وقتایی پیش میاد یه جاییم که چند تا از دوستام هم زمان کنارم هستن ، توی باشگاه ، کلاس‌های متفرقه و…
مثلا وقتی اونا هم فاز نیستن و نمیشه کنار هم نگهشون داشت و باهاشون صحبت مشترک داشت
چطور باید با همشون بگذرونم؟
من همیشه انتخابم اونیه که صمیمی‌تره
ولی اینجوری بقیه ناراحت میشن
و دوستی به مرور کمرنگ میشه
نمیدونم چطور توی این موارد تعادل داشته باشم؟
اول بگو که دوستات هم، واست ارزش قائل هستن و عدالت رو رعایت میکنن؟
چطور اولویت بندی کنم؟
منظورم اینه که خیلی وقتا پیش میاد کسایی که اولویت اول منن به دلایل مختلف برخوردشون با من و بقیه تفاوت زیادی نداره . هنوزم میتونن اولویت اولم باشن؟
یه وقتایی دوستام اروم و خجالتین و با اینکه متوجه تمایلشون برای مکالمه میشم من باید شروع کننده باشم.
وقتی میبینم تنهان دلم نمیاد دریغ کنم.
در حد چند کلمه حرف زدن ، که هر دو طرف سرگرم بشیم.
اول باید ببینی منظورت از دوست چیه ، اگه مثلا با همه ی بچه های مدرسه یا کلاس ، حرف میزنی ، و این حرف زدن رو بهش میگی دوستی، این اشتباهه ، اینو میگن آشنایی ، در واقع تو روابط اجتماعیت بالاست و با همه ی بچه ها آشنایی داری .ولی دوستی قضیه اش فرق میکنه ، دوستی یعنی وقتی نیستی ازت غیبت نکنه، بهت دروغ نگه ، اگه مشکلی برات پیشت اومد ، بهت کمک کنه ، اینا رو که دوست واقعی هستن رو بزار درجه اول ، بقیه، اولویت های بعدی . بعدم یه چیزی بهت بگم ، هر وقت دیدی مجبوری واسه شروع ، تو همیشه اول صحبت رو باز کنی ، بدون یه جای کار میلنگه ، شاید طرف مغروره، نمیخواد خودش رو کوچیک کنه ، تو چرا هی خودت رو کوچیک میکنی ، مگه تو مسئول سرگرم کردن بقیه هستی
