من بیشتر از 10 ساله که به واسطه ازدواج اومدم شهر همسرم و از خونواده خودم خیلی دورم . در حدی که سالی نهایت 2 یا 3 بار همو میبینیم
اینجا هم خانواده همسرم خیلی بی محبتن و نهایت ماهی یک ساعت همو میبینیم .
الان به فکر افتادیم که برای زندگی بریم شهر من
اما همش دارم فکر میکنم نکنه اینهمه سختی جابجایی دو شهر و انتقالی خودم و همسرم رو بکشیم و بعد که برم اونجا حس کنم نزدیک خونواده بودن خیلی هم خوشحالی نداره
بستگی به خانواده اتون داره
با مهر و محبت و صمیمی هستن؟
الان که عادت کردی بنظرم بری زیاد فرقی به حالت نداره
فقط کار همسرت بهم نریزه
بستگی به رفتار خانوادت داره. اهل حرف و دخالت باشن یا نه
من بودم میرفتم
اگه با خانواده خودت خیلی خوبی و صمیمی برو
عزیزم معلومه خوشحالی داره ، چرا نداشته باشه .من امکانش رو ندارم برم شهر خودم ، وگرنه با کله میرفتم
بستگی ب خانوادت و مدیریت خودت داره
منم میخواستم برم تهران پیش خانوادم ولی حس کردم برم خیلی زندگیم ب چالش میخوره،غربت رو ترجیح دادم
نه اگه خونوادتو دوست داشته باشی این فکر رو نمیکنی من بجات بودم شوهرم قبول کرده بود با کله میرفتم
برو سرکار، برو باشگاه، هنر یاد بگیر، خودتو سرگرم کن
تو اجتماع باش، برای خودت دوست و رفیق پیدا کن
سعی کن هر دو سه ماه یکبار بری پیش خانوادت
بعد از ده سال هنوز عادی نشده یعنی؟
خانواده م خیلی صمیمی ان اما خب به هر صورت مسائلی هست. مثلا بابا مامانم که دم به دم با هم دعواشون میشه و هی میان برا من دردودل میکنن.
انتقال موقت بگیرید خانه هم شهر خودتان نخرید اجاره کنید یعنی چند سال آزمایشی بروید ۱۰۰ درشد خوب بود قطعی اش کنید ولی چه همسر خوبی اعمال زور نکرده شما حق انتخاب داری
احتیاط کنی پشیمان میشوید راه برگشت باشد احترام با دموکراسی ایشان هم هست
