یه نفرتی از آدما دارم از آدما زورگو و عقده ای و بدذاتی که دور و برم میبینم و موفقن متنفرم . متنفرم که چرخ دنیا به کام اینا میچرخه و من فقط تماشاگرم و قدرتی ندارم که دنیا رو تغییر بدم
اگه قدرت داشتم هر چیزی رو سر جای خودش قرار میدادم خوشبختی و موفقیت و ثروت حق آدمای خوش ذات و زحمت کشه نه آدمای بدجنس و حقه باز و زبون باز
دوست داشته شدن حق آدمای خوب و مفیده نه آدمای دورو و ادایی و مظلوم نما ولی تو این دنیا همه چی برعکسه
این دنیا نه ولی این دوره اره میگم و گفتم ، کاش مال دوره های قبل بودم
اره من خیلی روحیم لطیف و حساس و صورتیه
احساسات خیلی زیادی دارم و واقعا تنها چیزی که خوشحالم میکنه محبت کردن و مهربونی به همه س چه ادم چه حیوون
اما گاهی بقیه نمیفهمن من خیلی حساسم و زود دلم میشکنه
گاهی وقتا قلبم خیلی مچاله میشه و حس میکنم برای زندگی تو این دنیا کافی نیستم
تو از درون زندگی آدما خبر نداری
فقط یه ظاهر داری میبینی
فقط کافیه یه شب ببینی چجوری به خواب میرن یا چقدر آرامش دارن، اون وقت میفهمی خوشبختن یا نه
فقط مال حلال خوشبختی میاره
دنیا هنوز برای آدمای خوبی که کارشون رو با انصاف انجام میدن جا داره. به نظرم ما رو خودمون کار کنیم و خیلی اهمیتی به اون آدمایی که گفتی ندیم. شاید این یک بهانه برای فرار از زحمت کشیدن برای بدست آوردن قدرت و ثروت و مسئولیت های همراه اون باشه؟
البته قبول دارم که این دنیا کلا جای خوبی نیست. ذاتش با شیطان قاطی شده.
من با چشمای خودم دیدم آدمایی که رو خیلی تلاش کردن خیلی خوب بودن ولی واقعا قدرشون دونسته نشد و به حقشون نرسیدن به یه بخشی از حقشون رسیدن که خیلی کمتر از حق واقعیشون بوده چون سیاست و بدجنسی نداشتن و دیدن همین چیزا حس ناامیدی بهم میده . آدمی هم که امیدشو از دست بده انگیزه ای برای تلاش نداره
شایدم من زیادی حساسم و باید با این واقعیت کنار بیام که نمیتونم ذات دنیا و آدماشو عوض کنم
