دختره ۲۵ سالشه میگه ازدواجم دیر شد
پسره ۲۴ سالشه میگه واسه مهاجرت دیره
خانم ۳۳ سالشه میگه دیگه واسه ارشد خوندن دیره
پسر ۲۶ سالشه رشته اش رو دوس نداره میگه واسه تغییر رشته دیره
خانم ۴۱ ساله میگه واسه راه انداختن شغلی که رویاش رو دارم دیره
آقای ۳۵ ساله شرایط مهاجرت به آمریکا براش جور شد گفت دیره موند ایران به کارمندیش ادامه داد!
همه اینا رو طی چند سال اخیر دیدم. چرا اینجوری شدیم؟ مگه مسابقه است؟ اینجوری دیگه انگیزه ای واسه زندگی نمی مونه.
کمالگرایی
چون توو مغزمون فرو کردن
ولی من به اینکه هر چیزی سنی داره خیلی معتقدم☹️
چون فک میکنن به سی ک‌میرسن دیگه پیری شروع شده😃در جالیکه سی سالگی اوج جوونیه
چون هممون افسرده و ناامیدیم
کسی به ارزوش رسیدن سخته
همه ارزوهاشونو محال میبینن
چون دولت ها میاند آدما رو این شکلی تربیت می‌کند ک هرچیزی یه تایمی داره
موافقم
چون برای بعضی چیزا واقعا دیر هست.
مهاجرت یه سن داره،تغییر رشته یه سن داره،تغییر شغل یه سن داره،ارشد خوندن و ارزشش یه سن داره و...
چون یادشون دادن با بقیه توی رقابت باشن نه با خودشون . عوامل محیطی مدرسه فرهنگ همه همینو میگه شما نگاه کن یکی سالمنده تو خارج میره جهانگرد میشه تو ایران همه اش توی دوا و دکتره میگه دارم می میرم . روحیه شون اینجوری بار اومده
ولی فکر نمیکنم دیگه نسل جدید اینطوری باشه
چون هممون خسته ایم
من ۳۳سالمه سال ۹۳لیسانس حقوقم گرفتم تاحالانشده جدی بخونم برا آزمونهای حقوقی همش خودم سرزنش‌میکنم .احساس میکنم خیلی دیرشده وفاصله افتاده
