امشب يهو يادم افتاد كسي نبود باهاش حرف بزنم گفتم بيام اينجا
اون موقع ها من اول دبيرستان بودم ١٥ ، ١٦ سالم بود خيلي ميرفتم خونه مامان بزرگم اكثرا اونجا بودم يه همسايه داشتن كه دو تا پسر داشت واي اين پسر بزرگشون زندگي من شده بود اولين بار بود تو زندگيم يه پسر رو انقد دوست داشتم اصلا اولين بار بود دوست داشتن رو اونجوري تجربه ميكردم با اينكه من فقط ديده بودمش حتي تا حالا باهاش حرف هم نزده بودم اولين بار كه ديدمش كوچه مامان بزرگمينا تو ماشينش بود يه پرايد سفيد ١١١ داشت پلاك ماشين و حفظ كرده بودم تو كوچه دنبال ماشين اون ميگشتم😂 واي ظهر كه از مدرسه ميومدم خونه مامان بزرگم ،غروب ،شب فرقي نميكرد لبه پنجره مامان بزرگمينا ساعت ها منتظر ميموندم كه شايد اين آقا بياد رد بشه رفت و امدشم ساعت مشخصي نداشت مجبور بودم همينجوري منتظر بمونم ماشينشو كه ميديدم دلم باز ميشد ميشستم به ماشين نگاه ميكردم بعضي روزا ميديم ماشبن جلو در پاركه ميگفتم پس حتما يكي دو ساعت ديگ ميزنه بيرون كله ساعت رو وايميستادم لب پنجره كه شايد بياد...
اين همه سال كه از دور نگاهش ميكردم ولي هيچ وقت اون منو نديد🥲اصلا انگار نميديد اطرافش رو
...
انواع قرآن ايه ميخوندم كه شايد دعام مستجاب بشه و اونم مثل من باشه ولي نشد
يه دايي مجرد داشتم اون موقع ها كه سر كوچه مامان بزرگممينا مغازه داشت يادمه اين پسرع هم ميرفت پيشش بعضي وقتا واي نميدونيد وقتي ميديم با داييم صحبت ميكنه چه قد به دايبم حسوديم ميشد اصلا يه حس ديوونه وار داشتم بهش
بعد چند وقت يكم كمتر ميرفتم خونه مامان بزرگممينا چون بره كنكور ميخوندم ديگ كم كم اصلا نميرفتم يه سري تو خيابون با دوست دخترش ديدمش انگار دنيا رو سرم خراب شد خيلي بد بود هر چند زود كات كردن
ميدونيد چي برام جالب بود اينكه عشق من بهش هيچ وقت از بين نرفت من اين همه دانشگاه رفتم سركار رفتم ازدواج كردم، طلاق گرفتم ، كلي ادم ديدم ولي هنوزم اين ادم براي من عزيزه و عشقم بهش مانا بوده من عشق رو اون موقع تجربه كردم اولين بار بود ماندگارترين
١٠ ساله كه دوسش دارم هنوزم گاهي ميبينمش كوچه مادر بزرگم اون ازدواجم نكرده
از يه طرفم خيلي خوشحالم كه هيچ وقت بهش نزديك نشدم چون ميدونم كه آدما از دور خيلي خوبن دوست ندارم اين حس قشنگ از بين بره
