اگه خودتون رو در حالتی ببینید که

منم تجربه کردم

این روزا نمی‌تونم بیخیال باشم از یه طرف دغدغه‌های زیادی دارم از یه طرف بزرگترین ضربه رو خوردم از بهترین آدم زندگیم بهترین آدمی که خودم راهش داده بودم تو منطقه امنم از یه طرفم احساس می‌کنم که دارم برمی‌گردم به افسردگی که داشتم از یه طرف یه خلا خیلی بزرگی تو وجود من ایجاد شده

عزیزم منم درکت میکنم. هممون این حالو تجربه کردیم .یه مدت عزا و غصه ک تموم شد سعی میکنم خودم حالمو خوب کنم. یه دوستی ک باهاش راحتی جایی ک دوس داری برو حواست پرت بشه

من با این جمله زندگی میکنم:

زور خدا از همه بیشتره

منم همین وضعیتم الان 

به خودم میگم چاره چیه ؟! باید تو حال بدی و تو سختی بلند بشی وقتش الان هست 

خیلی معذرت میخوام 

ولی همه به یه ورت بیخیال بابا 

من الان به یه حدی ازبیخیالی رسیدم که خواهرمم به کتفمه دیگه هیچکس برام مهم نیس خودمو عشقه الانم همه ی تمرکزم روی رژیم و ورزشه 

آدمی به "امید" زنده است

به اینکه دوباره صبح خواهد شد شب،

به اینکه دوباره سبز خواهد شد دشت،

به اینکه دوباره باز خواهد شد در،

آری، آدمی به امید زنده است . . .

به اون شبایی که فکر می‌کردی دیگه صبح نمیشه

ولی شد فکر کن، اره همون روزا؛

دقیقا همون روزا بود که خدا دستت رو گرفت و از اون خیابون شلوغ که از هر سمتش مشکلات داشتن با سرعت به سمتت می‌اومدن ردت کرد... بهش امید داشته باش، اون همیشه وقتی میرسه که آخیش گفتنت به دل خودتم بیشتر بشینه☺️

پس بهش امید داشته باش

شعاره همش. خدا هم زورش نمیرسه😔

الهی شکر که برای من فقط شعار نبوده

باورش کن تا برات اتفاق بیفته