احساس میکنم هیچ خوبی و بدی ندارم تو موقعیت های زندگی با توجه به شرایط مغزی و هورمونام یه تصمیماتی گرفتم اومدم جلو معلومه به پوچی رسیدم؟
شاید نظرم اشتباه باشه اما همیشه صدمو تو هر مسئله ای میذارم هرکسی هر مشکلی داشته باشه در کنارش هستم انقد این حسن همراهی زیاد میشه ی روز نباشم طرف مقابل توقعاتش بالاتر میره مثلاً من زمانی که مادرم فوت شد تمام مدت کسی رو نداشتم بتونم باهاش صحبت کنم دوستم پدرش فوت شده من ترجیحا چون این حس غمو تجربه کردم هرشب براش صحبت میکنم تا خوابش ببره چون از ترس نمیتونه بخوابه یا بچه های راهنمایی رو وقتی میدیدم به خاطر تقاضای سنشون مورد خشونت قرار میگیرن ب جا مقابله کردن کنارشون میموندم راحت تر میتونستم از انجام کارشون پشیمون کنم خیلی طولانی حرف زدم😂
این اخلاقت خیلی توبه تا وقتی که به خودت آسیبی نزنه ، اگر دیدی به خودت صدمه زدی بدون دچار افراط شدی ، روح و روان خودتم باید سالم نگه داری نه خودت تموم کنی و قربانی بقیه کنی درحالی که اونا حس متقابل برای تو ندارن .
دلسوزم ، کم رو هستم ، دل رحم ،حسود نیستم ، اهل دعوا و درگیری نیستم ، خیر خواه بقیه هستم البته تو این برهه از زمان این ها حسن محسوب نمی شه 🙃
گشنمه
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز