اخه کل حرف من اینه اصلا نه دهنم بو میداد نه سیر خورده بودم و به شدت اهل رسیدگی به خودمم.این خواهرم خوب چون نمیخوام خیلی کامل توضیح بدم ممکنه یوقت تاپیک به بیراهه نره.ولی بخام بگم شیش ماه اینوره شیش ماه دبی کارش وزندگیش بجورایی اونجاس.واسه همین به شدت عزیزه واسه خانواده چون شیش ماه سال نمیبیننش زیاد.به شدت این خواهرم مغرور و خودخواه شده
خوبیم داره ها مثلا کل خریدامو واسه لباس و چیزایی که نیاز دارم یامیرم اونجاباهاش انجام میدم یا خودش برام میخره میاره ولی این رفتارارم داره.حالا مادرم میگه خوب خواهرت حساسه تو مراعات کن .اونم اشتباه کرده بد گفته ولی مسیله حادی نیس که بخوایی باهاش تند برخورد کنی و گله کنی
واقعا به غرورم برخورد چون جایی که بودیم اشنا هم بود.حالا این خرید کردنای خواهرم توچشم همه خیلیه ولی کلی کار من انجام دادم تو این چندساله براشون اصلا تو چشم کسی نیست.چون کسی هم نمیبینه به زبون میارم میگن منت میزنی دوزار نمی ارزه کارات.وقتی فک میکنم که همسرو بچمو چقد فدا کردم که خانوادمو خوشحال کنم ولی به چشمشون نمیاد واقعا ناراحت میشم.همیشه من مقصرم و بچه ی بد.برادرم که تو کانادا داره عشق و حالشو میکنه سالی یبار میاد گاهیم دوسال یبار عزیزدردونس.این خواهرم که دبی هست عزیزدردونه.اون خواهرمم ته تغاریه عزیزدوردونس.منم دوست دارنا ولی شرایطی حس میکنم.گاهی اخساس میکنم انگار اضافیم
حالا این کوچیکترین مسیله هستش همیشه تهش من میشم مقصر وقتی اعتراض میکنم برمیخوره و ناراحت میشن وقتیم میخوام چیزی نگم واقعا دلم میسوزه.دیگه جوری شده اصلا دلم نمیخواد برای پسرم خواهریا برادری بیارم.یه حس دوگانه دارم هم وابسته خانوادمم هم به شدت ازشون دلخورم
اره اینو قبول دارم.بچم شیش ماهش بود به شدت اذیت بود گفتن سفر شیراز بچین بریم میدونستم بچم خیلی اذیت میشه بخاطر اونا رفتیم بچم شدیدا اذیت شد جوریکه به غلط کردن افتادم تهش گفتن میخاستی نیایی کی زورت کرد ماکه ماشینم داشتیم پولم داشتیم جاهم داشتیم
