خانما کیا شغلی ندارن

دست دوم بگیر 3تومن هست سردوز پروانه

کار با اونا رو دوس ندارم .....وامم جور شه میخام راسته و سردوز پنج نخ مارک جک بخرم 

من خودم هنوز دانشجو ام کلی چون نمیخوام هی از بابام یا مامانم پول بگیرم خود رفتم دنبال استعدادهام الان هم اجرا میرم و درآمد دارم هم شعر مینویسم و قراره روشون کار کنم تا یک سال آینده کتاب چاپ کنم و درآمد داشته باشم 

سعی کن یه استعدادت رو پرورش بدی از طریقش درآمد داشته باشی 

من خانه دارم ولی بی هنر و مهارت نیستم . اتفاقا از مهارتای ریز و درشتی که بلدم توی امورات خونه یا مثلا مهمونیا و تولدا استفاده میکنم ولی تمایلی به شاغل بودن ندارم فعلا . به نظرم شما بی انگیزه شدی فقط همین

ترم آخر مشاوره خانواده...آره پایان نامه سخته

انشالله

عزیزم تو خواهر کوچکتر و نداشته من...

من از چند سال قبل پستات رو خوندم 

ببین عزیزم از زمانی که مجرد بودی خوشحال نبودی 

تو خونه پدری بودی خوشحال نبودی و از شرایطی که داشتی ناراضی

حتی دانشجوی ارشد شدی خوشحال نبودی

رفتی خوابگاه خوشحال نبودی

با آدم گذشته زندگیت کات بودی خوشحال نبودی

با همون ادم رفتی تو رابطه مجدد ولی همچنان خوشحال نبودی

چون مجرد بودی خوشحال نبودی

ولی متاهل هم شدی باز خوشحال نبودی

خونه پدری بودی از زندگیت ناراضی بودی و خوشحال نبودی از خونه پدری رفتی باز خوشحال نیستی

فکر نمیکنی باید یه کاری برا خودت و زندگیت بکنی؟

سنی نداری تو یه تکون به خودت بده از اول شروع کن

مگه چند سال قراره زندگی کنی که انقدر ناراحت و غمگینی؟

ببین آدمی که بلد نباشه خوشحال باشه تو هر شرایطی همینه...

یه مجرد غمگین متاهل غمگین

به بیکار غمگین شاغل غمگینه

یه فقیر غمگین پولدار غمگینه....

میخوام بگم دنبال معجزه نباش

فقط خودتی که میتونی خودت رو نجات بدی

هیچ کس تو غمگین بود تو نقشی نداره چه خانواده چه همسر چه جامعه

خودتی که باید تغییر کنی تا شرایط برات تغییر کنه...

قدم کوچیک برای آینده بردار

کاری نکن 35 سالت که شد حسرت 25 ساله بودنت رو بخوری

بشین بخون برا استخدامی دبیری الانم که متاهلی کلی امتیاز داری

برو باشگاه

از تحصیلاتت استفاده کن

آشپزی بکن

و ...........

فدای تو این حرف رو از کسی بشنو که 39 سال داره 

وقتی بچه بودم همیشه غصه میخوردم برای همه چی...

چرا اسمم رو دوست ندارم

چرا موهام فرفریه

چرا خونمون خوشگل نیست

چرا فلانی بینمون فرق گذاشت

چرا زندگی وفق مراد من نیست

بزرگتر که شدم باز غصه میخورم

چرا فلان چیز رو دوست دارم ولی ندارمش

چرا نمره ای که لایقشم نمیگیرم

چرا رشته تحصیلیم رو دوست ندارم

چرا مامانم درکم نمیکنه

چرا خوشگل نیستم

چرا معمولی هم نیستم حتی

چرا چاقم 

رفتم دانشگاه چراهام بیشتر شد

چرا فلان رشته رو نخوندم

چرا کسی بهم پیشنهاد نمیده

چرا دوستم پولدارتر و زیباتره

چرا همه متاهل شدن جز من

30 سال به همین منوال گذشت

یه روز به خودم اومدم دیدم 30 سال از بهترین روزهای زندگیم رو حروم کردم برای چراها و ای کاش ها

از هیچی لذت نبردم، همیشه غمگین، همیشه تو خودم...

اونجا بود که گفتم دختر یا حال دلت رو خوب کن یا بمیر که این زندگی به درد نمی خوره

تازه 30 سالم که شد ارشد گرفتم

32 سالگی رفتم دکتری

33 سالگی رفتم سرکار

35 سالگی ازدواج کردم

همه این کارهارو میتونستم تو همون 25 سالگی بکنم ولی همش غمگین و تو خودم بودم

میدونی کلی هزینه دادم تا بفهمم قرار نیست معجزه بشه و یه دست نامرئی بیاد منو از منجلاب بکشه بیرون...

هرچند منجلابی هم نبود من از درد لذت می بردم

از غصه لذت می بردم

از گوشه نشینی لذت می بردم

39 سالمه همون آدمم ولی الان احساس میکنم از نرم جامعه زیباترم با اینکه سنم زیاد شده و شکسته تر ولی حس زیبا بودن دارم هیچ تغییری نکردما فکرم تغییر کرد

منی که راضی بودم یه شغل ساده حتی بدون حقوق داشته باشم فقط شاغل باشم الان جایی مشغولم که مدیرای بالاسریم برا هرکاری ازم مشورت میخوان، شدم اعتبار شرکتشون هر مهمون داخلی یا خارجی باشه حتما منم هستم کاری هم نمیکنم فقط حضورم باعث اعتبارشونه

30 سالم بود همه میگفتن این ترشیده کی میاد بگیردش ولی من 35 سالگی ازدواج کردم با کسی که رو سرم قسم میخوره خانواده ش خون به جیگرمون کردن ولی عاشقانه پام وایساد

خواستم دو تا نیمه از زندگی خودم رو برات توصیف کنم ببینی معجزه رفتار خود ماست 

از لاکت بزن بیرون

دنیات رو عوض کن

کائنات اونقدری داره که بی منت بهت ببخشه

توصیه میکنم حتما کتاب زمینی نو از اکهارت توله و تمرین نیروی حال رو بخونی

این کتابها دیدت رو به زندگی تغییر میده...