۵ سال طول کشید.
فکر میکردم دیگه هیچوقت عاشق نمیشم...
هرکسی بهم نزدیک میشد با اینکه موقعبت هاشون یکی از یکی بهتر بود اما چون قلبم پیش شخص دیگه ای بود ردشون میکردم.
بعد از ۵ سال که از جداییم گذشته بود، فردی وارد زندگیم شد که اسمشو گذاشتم معجزه خدا.
اردیبهشت سال بعد سالگرد ۲ سالگی رابطمون خواهد بود و ان شاءالله ازدواج.
اومدنش مثل این بود که تو ی جای برهوت تک و تنها گیر کرده بودم و داشتم از سرما یخ میزدم و یهو ی قوطی کبریت پیدا کردم و اتیش روشن کردم و باعث شد از مرگ حتمی نجات پیدا کنم.
امیدوار باش، خدا برای هممون چیزای خوبی کنار گذاشته
قطعا بهتر میاد...خدا همه ی ما رو در کمالِ آزادگی و بزرگی آفریده و این وجودِ ما بینهایت هست....تموم زیبایی های دنیا و آسمون و کهکشون ها دربرابر انسان مثل سَرسوزنی دربرابر اُقیانوسه اصلا قابل مقایسه هم نیست ..پس خودتونو که بینهایتید محدودِ این افکار نکنید..نزارید بینهایتِ درونتون منتظر چیزی بمونه... کافیه بدونید چقدر اَرزش و جایگاهتون بالاست....چیزی که حَواسِ شما رو از باریدنِ برف و بارون پَرت کنه و نزاره بوی عَطرِ گُل و گندم و خُنکی نَسیم رو اِحساس کنید و نزاره عاشقانه حرف بزنید و با شادی زندگی کنید اشتباهه و انتخابش نکنید....
من احساس میکنم که دیگه نمیتونم ازدواج کنم
فقط خواهرانه ی چیزی میگم بهت.
حداقل تا ۶ ماه وارد هیچ رابطه ای نشو...
بعد از جدایی روح انسان دچار یک خلع خیلی عمیقی میشه که فقط میخواد پرش کنه و براش اهمیتی نداره با کی و با چی...
وقتی یکی میاد سمتش یهو ذوق میکنه که اره منم کسی دوست داره...
زیر ۶ ماه وارد رابطه بشی فقط به خودت اسیب میزنی چون فقط میخوای که یکی باشه تا همدمت باشه.
به خودت ۶ ماه فرصت بده حداقل، خیلی سخته ولی طاقت بیار و بعد دنبال فرد مماسب بگرد
