خیلی عصبیم میکنه اخلاقامون با هم در تضاده، خیلی بحث الکی داریم، جوابشو میدم تا حدودی نمیتونم هیچی نگم ولی سعی میکنم حرف بدی نزنم، از طرفی بعضی وقتا تا تو دلم بهش فحش ندم آروم نمیشم، نمیدونم کار خیلی بدیه؟ عذاب وجدان دارم ولی فقط پیش خودم میگم تا نترکم از عصبانیت
فک میکنه چون نظرم باهاش فرق داره آدم بدی‌م و به خدا واگذارم میکنه🙂
طبیعیه
سعی کن چیزایی که به بحث کشیده میشه رو مطرح نکنی تا اعصبات آروم باشه
منم دیشب دعوامون شد دلم برا بابام سوخت بابام عصبی شد گفت آدم شید مامانم دانش بده اذیتم میکنه با حرفاش من نمیتونم سکوت کنم
چالش همه ی مادر و دخترا
ولی یبار من خیلی بی احترامی کردم
خواب بدی دیدم
گفتم خدایا بچه ام رو نجات بده
دیگه مامانم رو نازنینم خطاب میکنم
بچه ام نجات پیدا کرد و بیدار شدم
هر چند الآنم آدم نشدم
خدا کمکم کنه قوی بشم
تحمل تضادهامون رو داشته باشم
من دهه شصتی و مامانم دهه پنجاهی
مثال بزن
مشکل همیشگی منن::
