من توی زندگیم از طرف مردای خانواده هیچ وقت حمایت نشدم و همیشه خودم تلاش کردم تا ذره ای کیفیت زندگیمو بالا ببرم
خیلی سختی کشیدم و دوران سختی رو پشت سر گذاشتم .
الان اوضاع زندگیم تقریبا خوبه .اما خستم و احساس بی پناهی اذیتم میکنه .
احساس میکنم بدون حمایت یه مرد نمیتونم دوام بیارم
مجردم
۳۱ ساله و شاغلم
منم مثل توام
من..
واقعا بعضی اوقات حس نا امنی و ترسم دارم.
منم همین حس منتها بیکار🥺
منم فقط خدا رو دارم همه چیز دارم نیازی به کسی ندارم
تو خیلی قوی هستی که به بیراهه نرفتی و مستقلی
اما جای خالی یک حضور امن آرام بخش مردانه شاید با هر چیزی پر نشه
فقط حواست باشه راحت به هرکسی اعتماد نکنی و اجازه ندی این خلأ باعث بشه ضربه بخوری از ی نر
متاهلم
ولی تنهاترین عالمم
نمیدونم حسم اشتباهه یا نه اصلا شاید تجربه چند سال زندگی مشترکم باشه:فک میکنم یه زن برا خوشبختی اصلا نیاز به مرد نداره.مرد تکیه گاه خوبی نیست
منی که متاهلمم همین احساسو دارم ،هیچکس نیست که به عنوان تیکه گاه محکم بهش نگاه کنم نه داداش نه بابا نه شوهر با یه بچه کوچیک احساس بی کسی میکنم اکثرا وقتا میگم کاش میشد بچمو برمی‌داشتم از اینجا میرفتم یجایی که هیچکس دستش بهم نرسه اما بازم میگم نمیشه 😏🥲
بله لطف خدا شامل حالم بود که همیشه نسبت به مردها بدبین بودم شاید چون پناهی توی خانواده ام نداشتم میدونستم مردای دیگه هم همینقدر به درد نخورن
. اما حالا که وارد جامعه شدم زن هایی رو میبینم که مورد حمایت شوهر یا برادر هستن و هر روز با این حس نیاز به یه حامی درگیرم
