ما اگر خانواده مون ضعیف بود اصلا از جهت کمبود ها هیچوقت ناراحت نمیشیم و اصلا یادمون نیس مثلا چیا کم داشتیم
اما چیزی که عذابمون میده و تاآخر عمرم غصه اش ولمون نمیکنه اینه که بدبختی ها گرفتاری ها و مشکلات و زندگی سگی خانواده مون همیشه جلو چشممون باقی میمونه
الان من پدرم باوجود همه مشکلات مریضه ...من تا میخوام نگرانش بشم که مثلا وای بابام از دنیا نره یه وقت، وای بابام زندگی نکرده، وای بابام روز خوش ندیده و....یه لحظه عقلانی میشم میگم خوب بیشتر عمر کنه که چی بشه؟ مگه شرایطش میخواد درست بشه؟ تا ۸۰ سالگی میخواد بره کار کنه برای چندرغاز پول؟ تا کی میخواد لنگ پول بمونه برای دارو و سیر کردن شکمش؟ تاکی میخواد بدبختی بکشه؟ درست بشو هم که نیست..اگر درست میشد مثلا حداقل تو ۵۰ سالگیش وضع زندگیش در حد بخور نمیری درست میشد...خلاصه باخودم میگم بمونه که بیشتر عذاب بکشه؟ بزار بره و منم تو غمِ زندگی سوختش تا آخر عمرم بسوزم😔
