کیا تو خانواده ضعیف بزرگ شدن

دورت بگردم سختیهای ک من کشیدم کسی نمیتونه حتی تصور کنم اینجا خیلی چیزارو بیان نکردم متولد ۶۲ هستم الان تهران زندگی میکنم زندگیم بدک نیست مجبورم کنار بیام 

من ۶۲😘😘

من سختی میکشیدم سال بسالم لباس میخریدیم همون یبار لباس خریدن واسه عید خیلی کیف میداد از هر سالش خاطره دارم 

فقر خیلی سخته وبده ولی بدتر از اون عدم درایت و مدیریته ‌وقتی این دوتا قاطی بشن فاجعه میشه.

ما یه آشنا داشتیم پدرشون کارگر ساده بود و پنج تا بچه داشتن همشونم دختر بودن ولی اینقدر مادرشون باسلیقه و مدیر بود هیچ کس فکر نمی‌کرد که اینا با این حقوق کم دارن زندگی میکنن.

هیچوقت لباس آماده نمیخریدن.هیچ وقت کاپشن نمیخریدن یعنی پولشون نمی رسید ولی مادرشون انقدر قشنگ لباس می بافت و می‌دوخت همیشه مرتب و تمیز بودن.و خیلی قانع بار اومده بودن.

دخترا بزرگ شدن همه درس خوندن و سرکار رفتن برای خودشون جهیزیه خریدن و کلا زندگی شون عوض شد.

دلیل موفقیت شونم این بود که فقط فقیر بودن ولی پدر و مادر هم فکر بودن باهم دعوا نداشتن و با درایت بودن

از ته دلم ارزوی  خوشبختی و شادی و بهترینارو از خدا برات دارم 

واقعا نمیدونم چی بگم از ناراحتی برای گذشتت فقط دلم میخواد اننننقدددد خدا تورو غرق نعمت کنه که همه گذشتت یادت بره 

کجای تهران زندگی میکنی منم تهرانم 

دوستان کنار این خاطرات ریز و درشت یک چیزی بگم حال و هواتون عوض بشه🤗

من متولد شصتم میخواستم بگم غیر از سختی های ریز و درشتی که ما کشیدیم یه چیزی بود اینکه اون زمان اصلا بچه ها رو آدم حساب نمیکردن 🙄

وقتی مهمونی میرفتیم برامون چای نمی آوردن بشقاب جدا نمیذاشتن از ظرف مامان یا بابا باید بر میداشتیم😐

یادمه عموم از مکه اومده بود ده دوازده تا بچه بودیم غذا بهمون نرسید 😬بعد یادمه زن عموم رفت یک قابلمه کته ماش برامون درست کرد بقیه چلوگوشت خورده بودن 🤪

خونه دو طبقه بود بعد ما تو زیرزمین مشغول بازی این بی انصافا هم نگفته بودن بچه ها چی بخورن 🤭

اینقدر احترام میذاشتن به ما 😜تو مدرسه هم که ناظمای سیبیلو خدمتمون میرسیدن من یه روز جوراب سفید پوشیده بودم زیر شلوار یک هفته مدیر دعوام میکرد هر وقت من‌ میدید🤨

ممنون وسپاسکزارم 😍😍🙏🙏

چه بچه گی هایی داشتم من فکر کنم از همتون بدتر بودم 

پیش معلما از وضم میگفتم اونام برام لباس و مرغ کمک میدادن 

دو سه تا از بچه ها از وضم خبر داشتن بهم یواشکی پول میدادن 

یبار یکی از معلم های دبستانم کلی وسایل خوردنی آورد برامون 

از مدرسه کمک میکردن منم خیلی خوشحال میشدم فکر میکردم کاری برای خانوادم کردم . اینم یجور گدایی بود بچه بودم نمیدونستم فرق اینا رو 

دست فروشی میکردم نزدیک خونمون 

وقتی ناهار از مدرسه اومدم خونمون هیچی برا خوردن نداشتیم روغن میذاشتم داغ بشه با نون می‌خوردیم 

عیدا که می‌شد دوستام لباس های نو داشتن لباسای من پاره  بودن مثلا شلوارم زانوش پاره بود کلی خجالت زده میشدم پیش دوستام .

از بچگی پدرم مریض بودم همه جا گریه زاری میکردم پدرم شفا پیدا کنه

من عروسک نداشتم راستش سالی یه بار لباس میخریدن برام لباس اما قانع بودم الان که تو سختی مالی هستم واقعا فشارو میفهمم

🥲بمیرم برات

بقیتون وضعشون بهتره؟

افسریه هستم عزیزم ممنون بابت مهربونیت 

یبار یجا دور همی دعوت بودیم با دوستامون 

که برا همه دیگ ناشناس کادو کوچیک بدیم . بعد آخرسر مشخص بشه کدوم برا کیه مثلا قرعه کشی بود . 

کادوی من خیلی بی ارزش بود از نظر اونا چون پول نداشتم چیز بهتر بخرم یادمه اونی که بهش دادم ب کادم بد نگا می‌کرد 

علاوه بر بی پول بودن خانواده اعتماد بنفسمم خیلی کم بود.

وای خدا هرچی میرم جلوتر میخونم بیشتر قلبم اتیش میگیره 

باورم نمیشهههه عین یه فیلم خیلی خیلییییی گریه دارهههه

چه دردی کشیدی چه غصه ها خوردی 

عزیزم زبونم بند اومده از درد