عزیزم من جوابی رو برات می نویسم که خودم درک کردم و آگاهی نابی که در طول زندگی ام به دست آوردم. وقتی در مدار ناله، شکایت، غر زدن، ناراحتی و به همه چیز و همه کس گیر دادن باشی نمی تونی خودت و جمع و جور کنی و زندگی ات رو تغییر بدی. قبلا هم گفتم خدا تو زندگی همه ما هست اما جایی بیشتر متوجه هدایت هاش میشی و بیشتر خودش رو نشون می ده که آرامش وجود داشته باشه، جایی که تو به عنوان یک انسان رها باشی، از هر لحظه زندگی ات لذت ببری، برای خودت لذت های کوچکی بسازی طوری که دلت از انجام دانش غنج بره. باید کم کم خودت رو از این حال بد بیاری بیرون، هر روز یک قدم حتی خیلی کوچک برای خوشحال کردن خودت بردار. کم کم حالت خوب میشه. کم کم نور وارد زندگی ات میشه. کم کم همه چیز رو قشنگ تر می بینی.