باغریبه ها خوبم ولی ارتباط صمیمانه نمیتونم بگیرم هیچ دوستی ندارم تنهایی داره نابودم میکنه
دوستی هامم کوتاه مدته کسی واقعا دوسم نداره خیلیا بی دلیل از من بدشون میاد بااینکه کاری نمیکنم
تراپی هم رفتم دوسال فایده نداشته
نمیدونم چیکار کنم چرا اینقد بدشانسم هیچ لذتی از زندگیم نمیبرم
منم همینم ، دیگه کنار اومدم یکم
خیلی ناراحت بشم مینویسم ،خالی میشم
منم اضطراب اجتماعیم یجوریه ک مثلا عروسی ک دعوت میشم فامیل اینا یا مهمونی میخام برم تنهایی با خانواده نمیتونم مثلا با مامان اینا دوس دارم خواهر یا کسی همسن خودم پیشم باشه . احساس خجالتی هس یا معذب ودن نمیدونم استرس الکی میگیرم . از الان درگیر اینم عروسی دختر داییم هست هنوز کارت دعوت نفرستادن مغزم نشخوار ذهنی دارم ینی دعوت میکنن ؟ اگه دعوت کنن فقط مارو خواهرم اینارو دعوت نکنن چی ؟ اگه خواهرم اینارو دعوت کردن نرفتن چی ؟ نمیدونم گاه ادم مجبوری میخاد بره گاه میگم بدرک نمیتونم برم نمخوام ولی خیلی بد میشه از جامعه از ادما فراری شدن . از یطرفم کاش مزدوج میشدم ۳۲ سالمه اونوق اعتماد بنفسم بالا میبود . الان این دخور داییم ۲۳ سالشه . خوشبخت شه
19
دو سه تا دوست بیشتر ندارم با اونام صددرصد صمیمی نیستم
نهایت حال احوال کنیم گاهی
یجوری انگار تو هر جمعی هیچکس علاقه ای به من نداره😅 مثلا دورهمی میرفتن اصلا به منم نمی‌گفتن
فقطم من اینطوری بودما
انگار کسی از من خوشش نمیومد
انگاری داری منو توصیف میکنی
منم مث تو یکی دوتایی دارم ولی اصلا نمیشه روشون حساب کرد فقط نگهشون داشتم ک ینی منم دوست دارم
کسیو ندارم تو زندگیم که بتونم بهش تکیه کنم بقیه رو میبینم هرکی حداقل چنتا دوست یا فامیل خوب داره من هیچی:)
تو واسه چی اینطور شدی کودکی بدی داشتی؟
منم خودممو خودم ، البته با یکی از دوستان یه مدت خیلی صمیمی شدم ازم سو استفاده کرد الانم اصلا چندماهیه انگار نه انگار من وجود دارم :) هنوز ضربه اشو نتونستم هضم کنم
شبا گاهی یادم میوفته اشکام بند نمیاد که چقد ساده لوح بودم
در مورد کودکی بد واقعا نمیدونم مشکل از اونه یا خودم
ولی کودکیم هم بد بوده هم خوب
