عزیزم نویسنده رمان مهدحت هنوز چیزی ننوشت؟
「 بہ نـام آݩ کھ
جانـم در دسـت اوسـت 」
#بِسْــــــمِ‌اللَّهِ‌الرَّحْمَـنِ‌الرَّحِيــم 🌸
#پارت_930
دور از این قضایا همیشه فکر میکردم، خیلی سخته کسی رو دوست داشته باشی و طرف از احساست بی‌خبر باشه و حالا... دارم این وضعیت سگی رو با تمام وجود حس میکنم.
بازم شب خواب نداشتم، فکر اینکه بوی زغالسنگ مهدیار رو اذیت کنه و نذاره بخوابه، لحظه‌ای رهام نمیکنه.
جنگ میان عقل و قلب به اوج رسید... عقلی که به بی‌عقلیم حکم داد و قلبی که با فکر اون، ضربان گرفته بود.
دو روزی هست داروهای سرطانم رو نمیخورم... باز زدم تو فاز افسردگی و بیهودگی.
دکتر جدیدی از مرکز فرستادن. زمین تا آسمون با لیلا فرق داشت، هر چی لیلا کوه نجابت و حیا بود، دکتر اسفندیاری هیچ اعتقادی به این چیزا نداشت.
بار اولی که دیدمِش از قطار پیاده شد و خرامان جلو اومد، دستشو دراز کرد تا باهام دست بده... این رفتارا برای من غریبه بود.
دست به سینه سلامی کرده و کنار کشیدم تا خانوم تشریف ببرن ساختمان اداری.
صد رحمت به خانم احدی. فیس و افاده‌ی دکتر جدید رو خاور هم نمی‌تونه بکشه.
قرار شد بره درمانگاه، تا همگی جمع بشیم اونجا و یه معارفه‌ی اجمالی داشته باشیم. بعد نیم‌ساعت، خانوم افتخار داده و از اتاق بیرون اومد. با دیدن تیپ دکتر جدید، حاجی سرشو تکونی داد و پایین انداخت.
ناامید نیم‌نگاهی به من و احدی هاج و واج انداخت و زیر لب زمزمه کرد.
- خدا آخر و عاقبتومون رو با این خانوم ختم بخیر کنه.
- شنیدم دکتر قبلی هم اینجاست، بگین بیاد، باید درمورد وضعیت بیمارا و پرونده‌ها برام توضیح بده.
احدی رو فرستادم دنبال بلقیس و لیلا.
فکر دیدنِش ته دلم رو خالی میکنه، پاهام ضرب گرفته و خیال بی‌خیالی ندارن.
حاجی دستی رو زانوم گذاشت:
- آروم باش، خدا بزرگه.
احدی به همراه سه کارگر با سینی صبحانه برگشت، خبری از لیلا نبود. چشمم به در خشک شد، نمیتونم چیزی بخورم.
با سلامی که داد از خیال بیرون اومدم، حاجی و احدی به احترامش بلند شدن. مسخ شده بلند شدم. به سمتم برنگشت، دریغ از یه نیم‌نگاه ولی با بقیه احوالپرسی کرد.
برام مهم نیست تحویلم نگرفت، همین که می‌بینمش کافیه. محو تماشا شدم، ضربه‌ی حاجی به پهلوم رو یادم نمیاد.
من بهش مبتلا شدم، باورم نمیشه بعد چند سال، با دیدن یه زن، تپش قلبم رو نتونم کنترل کنم!!
مهدخت
تکه پارچه‌ای پیدا کرده و انگشتمو بستم.
- بلقیس خانوم لطفا صبحونه‌ی رئیس و دکی جدید رو بفرستین درمونگاه.
بلقیس با حرص خندید و لب به دندون گزید:
- پس دُکیِ جدید، خانومه!!
فرناز لقمه‌ی عسل رو زود دهنش گذاشت تا کثیف‌کاری نکنه:
- آره بابا، یه تیتیش مامانیه که نگو!
چه زود برام جایگزین انتخاب کردن!
بین خودمون باشه، دلم گرفت که دیگه تو اون درمانگاه نیستم.
نو که اومد به بازار ...کهنه میشه دل‌آزار.
احدی با قدمای بلند خودش رو بهم رسوند. بغلم کرد. به سر و وضعم نگاهی انداخت و موهام رو داد پشت گوشم. می‌دونم وضعیت مرتبی ندارم، چه میشه کرد.
- رئیس گفتن شما هم بیاین یه گزارش کلی به این خانوم دکتر از ما بهترون بدین.
با دیدن لب و لوچه‌ی آویزون و اَداش، ناچار خندیدم و کنار زدمش:
- اینجا کار دارم، بعداً میام.
دیروز توی دفتر کار اسماعیلی، با سجاد عقد کردن. نجمه و بلقیس هم بودن.
خیلی اصرار کرد منم برم، ولی گفتم دیگه پا تو اتاق رئیس نمیذارم.
- بازم تبریک میگم، خوشبخت بشی عزیزم.
- اسمش سجاده.
به پهلوش زدم:
- می‌دونم بابا، انگار من معرفیش کردما.
تازه متوجه مهدیار شد، سرش رو بوسید.
- بذار کارم تموم بشه، حتماً میام... تو برو.
بلقیس سینی‌های صبحانه رو پروپیمون کرد.
- شما دو تا صبحونه رو اینجا میخورین؟
احدی سینی صبحانه‌ی خودش رو برداشت:
- من برم اونجا، لازمه باشم.
با ناز راه میره. ناز و عشوه جزء جدایی‌ناپذیر زن جماعت بود، بیچاره سجاد... کی میکشه این همه ناز رو؟
از لحاظ عقلی خیلی بزرگ شده، شاید یکی از خاصیتای عشق این باشه.
قدیمیا میگن: آدم عاشقِ مجنونِ، عقل نداره، دلش براش تصمیم میگیره.
حتمی همون قدیمیا با دیدنم به شونه‌ام بزنن و بگن: نگفتیم عاشقا عقل ندارن، بیا یکیش این‌و حال و روزش.
کمی نون وپنیر خوردم و بچه رو به یکی از دخترا داده و رفتم درمانگاه. خدا کنه اسماعیلی اونجا نباشه.
پرده‌ها رو کشیدن و داخل درمانگاه معلوم نیست.
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
3 ثانیه پیش
4 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز