ازینکه هیچوقت نتونستم چیزی که دلم میخوادو بخرم
اینکه شغلی ک میخاستمو نداشتم در صورتیکه اون دوستم ک تواناییش از من کمتر بود اون شغلو داشت
اینکه همیشه ازینکه تو جمعای شلوغ برم بخاطر سرو وضع لباسم خجالت کشیدم
هیچوقت نتونستم با اعتماد بنفس باشم
هیچوقت نتونسم گوشی مورد علاقمو داشته باشم
هیچوقت نتونستم چیزی که دلم میخوادو بخرم و بخورم
رانندگی یاد نگرفتم
هیچی هیچی هیچ
منم مثل خودت
منم همچین حسایی دارم
انگار همه وضعشون خوبه جز ما
انگار به اندازه کافی واسه هدفهات نجنگیدی ولی بابتوش مدام غصه خوردی
به نظرم همش ازهمون اعتماد به نفسه
به خودت شاید باور نداری چیزی درست بشه
رو خودت کار کن همه چی عوض میشه
کی گفته؟؟
من نجنگیدم؟؟؟
منی که بزور فرستادن رشته تجربی
ولی دوستم هر رشته ای خودش خواست رفت و الان داره براحتی کار میکنه با وجود داشتن پدر کم توانش
ولی من چی منو نزاشتننننن که کاری بکنم
باورت میشه من با ۲۳ سال سن هیچ دوستی ندارم باهاش برم بیرون
انقدر تو خونه موندم که با یه دختر ۱۵ ساله هیچ فرقی ندارم
مامانم همیشه بهم سرکوفت میزنه میگ فلانی رفت ناخن یاد گرفت موفق شد فلانی رفت اینکارو کرد تو نکردی
میگم خب اونا پدرشون بهشون پول داد منو کی بهم پول داد
هرکی ازم میپرسه گواهینانه داری من باید با خجالت بگم نه ندارم
یه چیز دیگه هست از این دوتا مهمتره اون پشتکاررخودم ادمه
من نمیدونم شما چطور هستین اما ادمی که انگیزه قوی واسه رسیدن به چیزی داره خودش راهشو پیدا میکنه
اگر شده بدون پول
مثلا همین رانندگی کی گفته نمیتونی یاد بگیری .حتما نیاز نیس بری اموزشگاه پدرت یا برادری کسی بهت یاد بده دستتو پر کنی
اما واسه رسیدن به ازادی از دست خانوادت هم باید تلاش کنز خودتو قوی نشون بده اوناهم بهت اطمینان میکننن
وای از دست مامانا که با ترسهاشون باعث عدم پیشرفت ما میشن
اما اول باید با خودت کنار بیای سبت و سخت پای خواسته هات بمونی با یه نه گفتن خانواده جا نزنی
بجنگی تا برسی .راههای مختلف امتحان کن منتظر این نباش مثل بقیه ساده بدست بیاری
تو میتونی
