خودمو ببخشم چونکه من انسانم درسته اشتباهم بزرگ بوده و سخته بخشیدنش ولی امروز به خودم اومدم دیدم من دو هفته اس دارم مثل ادمهای روانی گریه میکنم خودمو میزنم فکر خودکشی توی سرمه رنگ صورتم کبود شده...
دیگه هیچ نایی ندارم...بچه ی دو سالم با من دیونه شده دیگه مثل اول نمیخنده و خوشحال نیست بمیرم براش
از این لحظه تلاشم برای بخشیدن خودم و طوری نگاه کردن به این ماجراست که منو عذاب نده هر چقدر سخت 😓♥️
اگه راهنمایی یا حرفی برای دلداری دارین بگین 🙂