نماز صبح با خواهرم رفته بودیم حرم یهو نمیدونم چیشد همدیگه رو گم کردیم بعد فکر کن کفش و کیف من که گوشی و همه وسایلم هم توش بود دست خواهرم بود،یه پیرزنه وایستاده بود داشت دعا میخوند رفتم بهش گفتم من همراهم رو گم کردم میشه از تلفنتون استفاده کنم زنگ بزنم پیداش کنم خیلی سریع گفت نه متاسفانه!واقعا شوک شدم تو دلم گفتم آخه این ساعت صبح میون ایییین همه آدم من میخوام گوشیه تو رو بدزدم؟؟!!یکم رفتم اون طرف تر به یه خادم که خانم بود گفتم میشه خواهش کنم تلفنتون رو بدین من یه تماس بگیرم پیدا کنم خواهرمو ؟؟گفت به ما گفتن به زائرا گوشی ندین برو واحد گمشدگان!گفتم کفشم دست همراهمه چطوری برم اونجا؟چیزی نگفت دیگه واقعا خیلی حالم گرفته شد رفتم تو قسمت جلوی ضریح یه خانمه بود گفتم میشه گوشیتونو بدین؟اول که گفت برو به خادما بگو دیگه بغضم گرفته بود گفتم نمیشه و این جوری گفتن دیگه با اکراه گوشیشو داد تازه بهش شماررو دادم گفتم خودت بگیر! بازم دستش درد نکنه داد و من زنگ زدم و پیدا کردم خواهرمو ولی میخوام بگم ما کی انقدر بی رحم و بی اعتماد شدیم به هم دیگه؟واقعا یه ذره فکر نمیکنیم خودمونو تو موقیت دیگران قرار بدیم حال همدیگرو درک کنیم؟؟
دلیلش ادمای زیادی هستن که از اعتماد و احساس بقیه سوءاستفاده کردن
به یه خادم آقا میگفتی،
والا جدی میگم،خادمای مرد خیلی بهترن،خیلی کمک میکتن،ولی خادمای خانم یادشون رفته که خادم امام رضان،نه خود امام رضا
عزیزم مردمی که تو حرم بودن همینایی هستن که تو خیابان ومترو وبازار میبینیم واین رفتارشون عادیه
خادما هم طبق قانون نمیتونن این کارو انجام بدن (اکثرا نظامی)هستن وشغلشون امنیتیه
مادرم چند سال پیش گوشیشو داد به یه دختره که با خانوادش صحبت بکنه نگو دختره فرار کرده وخانوادش دنبالشن از طریق اگاهی چندین بار با مادرم تماس گرفتن وسوال پیچش کرده بودن وخانوادش مرتب تماس میگرفتن و حتی تهدید میکردن که تو جای دخترمونو میدونی ونمیگی
مادرم مجبور شد خطشو عوض کنه
بله متوجهم ولی اگه آدمی یکبار یا اصلا چندبارم این اتفاق براش افتاده باشه و بخواد عینک بدبینی بزنه و همرو بایه چوب بزنه یعنی مشکلات قبلی براش حل نشده و باید تراپی بره خودشو درمان کنه ،چون تعمیم دادن یه بار اتفاق به همه موقعیت های زندگی رفتار نرمالی نیست و از آدم سالم سر نمیزنه ،تو این موقعیت این آدم باید فکر کنه و همین شرایط رو قضاوت کنه نه تعمیم اتفاقات قبلی به این اتفاق،باید بفهمه اینجا پر آدمه،از چهره پریشون مثلا من متوجه بشه که من واقعا همراهم رو گم کردم و نیاز به کمک دارم و...هزاران نشانه دیگه
بله درسته حرفتون درک میکنم
کلا ما ادما انقدر روی این حرف به تو چه به ما چه قفلی زدیم همه مسائل رو با یه دید نگاه میکنیم از اینور بوم افتادیم
یادمه چند سال پیش تو اتوبوس بودیم همه صندلیها پر بود یه پیرمرد خیلی ناتوان و مریض نشسته بود کف اتوبوس و حالش بد بود من واقعا دلم براش سوخت هیچکس بلند نشد جاشو بده پیرمرد اومد جای پدر من نشست
خب قبلا اصلا اینطوری نبود یه خانم اگه صندلی پیدا نمیشد اقایون بلند میشدن بشینه چه برسه اون پیرمرد که واقعا اوضاعش بد بود الان نسل جدید میگن صندلی خودمه نمیدونم اختیار دارم دلم نمیخواد بلند بشم چه میدونم من به بقیه کاری ندارم اینهمه نفر یکی دیگه بلند بشه کلا حس انسان دوستی و کمک به همنون روز به روز داره کمرنگ تر میشه