درسته از خونمون و شهرمون هیچ خیری ندیدم و دلخوشی ندارم ولی حداقل خانواده ادم هستن هر چی هم اذیتت کنن باز بدتو نمیخان دوست دارن اما اینجا که دانشجوام هیچکس نیست چقدر همه بد شدن خیلی دلم گرفته هم اتاقیم امشب بهم گفت تو اتاقمون جا نداریم بعضی اتاقا داره خالی میشه برو اتاق دیگه چقدر ادم میتونه بد باشه البته دیگه گریه نمیکنم از وقتی اومدم هر چی فکرشو بکنید دیدم
ینی چی مگه خودت اتاق نداری که اون بیورنت کرد
می‌گفتی خودت برو من جام خوبه🤧
این چیزا و روزا تو رو پخته تر میکنه...... و تو باید قوی باشی...تا حق ت رو از زندگی بگیری. تمرکزت رو هدف ت باشه.... زیاد به خودت سخت نگیر....
من تو شهر غریب ازدواج کردم شوهرم فقط پیش ننه باباشه طبقه بالامونن فک کن هفته ای دوشب خونست اونم تاساعت ۲ شب اونجاست بعد میاد میخانه صب زودم میره ، منم غریبم هیشکی رو اینجا ندارم شده دوسه ماه خانوادمو نبینم خیلی دوسشون دارم ولی اصلن برام مهم نیست سره خودتو گرم کن من حالم باخودم وبچم خوبه شمام کار کن رو خودت دوست پیدا کن
یه ترفند......
جلوی آیینه با خودت حرف بزن... و کاملا تو آیینه خودتو ببین و قشنگ با خودت در مورد مسئله ای حرف بزن...
کتاب های انگیزشی بخون. تو جمع بیشتر باش....
حتما مؤثره...
این توصیه های یه روانشناس بود در مورد شخصیت شناسی
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز