مامانم که وقتی برم خونشون بامن رقابت داره که یه وقت من کمتر کار نکنم.و حوصله یختیها و ناراحتیهای منو نداره. همش نگاه میکنم میبینم دخترهای دیگه میرن سرکار مامانهاشون میشوره میپزه اینها فقط کار میکنن پول جمع میکنن دلم میگیره.
شوهر هم که کلا شوهره دیگه. به درد روزهای سخت زن نمیخوره.
چرا من هیچکسو ندارم که بدونم تو این دنیا یکی هست که با من یکرنگه و دلم بهش قرصه. همه میگن هیچکس خیر و پیشرفتت رو نمیخواد و برات فداکاری نمیکنه الا خانوادت.
ولی من اینم ندارم.
حالا چیکار کنم؟
خودت هستی عزیزم محکم خودتو بغل کن
نم ندارم عزیزم و چقدر این روزا از این بابت غصه میخورم
باورت میشه ی روز بچمو نگه نمیداره اگرم نگه داره کلی غر میزنه ک شیطونی کرد وفلان
منم اینطوریم
خانواده خوبی ندارم نه پدر مادر خوبی نه خاهر برادر دلسوزی
اما شوهرم خوبه فقط
فقط شوهرمو دارم
اما بقیه رو ک میبینم دلم برای خودم میسوزه دوس داشتم مادر خوبی داشتم ضربه نمیخوردم انقد کمبود مجبت دارم
اره خدا سلامت نگهشون داره. همین وجودشون نعمته چیزیشون بشه ما دق میکنیم. اما یه چیزی تو درونم رسوب کرده یه باری درونمه. دلم میخواد حمایت بشم و اگه چیزی خوشحالم کرده به بقیه بگم بدون اینکه حسادت کنن.
