منم یه پسر یک سالو نیمه دارم یکی پنج ساله واقعا جایی نمیرم مگه اینکه دلم خیلی بگیره ابجیم بچهاش مدرسه ای هستن میدونم میان میخان استراحت کنن ساعت ده میرم ۱۲برمیگردم خونه یا میرم دکتری جایی یکیشو میدم مامانم یکیشو میدم ابجیم میدونم سخته اونا بچهاشون بزرگن دنیایی وسایل دکوری دارن چرا بعضیا بی درکن واقعا
منم دوتا بچه پشت هم با فاصله یسال اوردم ک باهم بزرگ شن من هی صدای بچه نشنوم و اذیت بچه کوچیک نداشته باشم
بارها گفتم اینو
خودشون کلی اصرار ک بچه هات بزار خونه ما اما اصلا نمیزارم چی بشه یکی دوسال ی بار اونم یکی دوساعت
میدونم بچه های خودم اذیت دارن ولی حرف گوش کنن
نمیگم نیان بیان اما هرروز خدایی زوره سخته
ما چون ی اتفاقایی بزرگی تو زندگیمون افتاده خیلی رو اعصاب و روحیمون تاثیر منفی داشته دنبال ارامشیم فقط
زندگیمون یهو وارد ی چالش مالی بزرگ شد افسردگی و و و
یکم درک خوبه
ن خودشون میدونن میشناسن منو اما انتظار کاری یا حرفی از جانب من ندارن ن میتونن برن بگن فلانی فلان حرفو زده ن میتونن پشتم حرف بزنن چون تو حاشیه نیستم.اتفاقا میگن چوخ بیلمیشه
تورکن
اما چون ن غیبت میکنم ن حرف کسی بهم برمیخوره ن بی ادبم نمیتونن پشتم حرفی بزنن
میگم بلد نیستم ک ازم انتظار کار کردن نداشته باشن
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز