سلام عزیزم..شما بی نظیر هستید من همیشه ب زنای قدرتمندی مثل شما افتخار میکنم..من یه خانم خانه دار ۳۲ ساله هستم با دوتا بچه کوچیک ۳ ساله و ۴ ماهه..من خیلی تلاش کردم که خودمو دوست داشته باشم اما نمیشه چون به خیلی از ارزوهام نرسیدم که بزرگترینش شاغل بودنه..من چون خانه دارم خیلی احساس بی ارزشی میکنم و هیچ جوره نمیتونم احساس خوبی به خودم داشته باشم و همین باعث میشه خودمو دوست نداشته باشم..چون دوتا بچه کوچیک دارم و شوهرمم یه هفته خونه نیست امکان شاغل شدن ندارم..برای رشته دانشگاهیمم کار پیدا نمیشه..خیلی سردرگمم یه بار میگم ارشد یه رشته دیگه بخونم و ازمون استخدامی شرکت کنم یه بار میگم برم خیاطی یاد بگیرم..یه بار میگم همینجور بدون هدف ب زندگی ادمه بدم...هنوز نمیدونم با خودم چند چندم..اصلا نمیدونم هدفم از ادامه زندگی جیه؟ همین داره منو افسرده میکنه...میشه شما کمکم کنین
مامالی عزیزم سلام شبت بخیر باشه❤️
آخرین باری که با شما همکلام شدم تاپیک سال پیشم با عنوان " میشه مامالی باشید؟!" بود
تو این مدت هم میخوندمتون .. الان اتفاقی دیدم آنلاینید
فقط با بخش اول تاپیک انقدر همذات پنداری کردم که هنوز به پست های بعدی نرسیده گفتم کامنت بذارم.. من همین مشکلو دارم و در حال مطالعه و عمل برای تغییرم
سایت دختر گرانبهارو میخوندم و میگفتم کاش افرادی مثل ایشون بودن که با تجربیات خودشون بتونیم درس بگیریم
چه تصادفی بود اینجا...
خداروشاکرم فقط!!❤️❤️❤️
عزیزم چرا این حرفو میگی
خدای من
دو تا بچه ی خیلی کوچیک مثل دسته گل داری بزرگ میکنی
تمام جهان تو دستای تو داره پرورش پیدا میکنه
عزیزم هم خودت سنی نداری
هم بچه هات کوچیکن
فعلا مهم ترین پروژه ی تو این دو تا بچه هستن
با افتخار از مادریت حرف بزن
به خودت افتخار کن
من با این همه قدرتی که شما میگی دارم نتونستم بچه ی دومی بیارم چون در توانم نبود
با عشق بزرگشون کن و از اب و گل که در اومدن برو سراغ علایق خودت
فقط الان اگر میتونی اون هنر یا تخصصی که دوست داری در اینده روش مانور بدی رو سعی کن تقویت کنی
خیلی نازی شماا پر از انرژی مثبتتت❤️💋
چند بار تعلیق شدم ولی شما جزو اونایی هستید که اغلب بازدید میکنم
ممنون از دلگرمیتون..راستش این قضیه ک حتما باید شاغل باشم و دارم ب خاطرش عذاب میکشم رو بیشتر ب خاطر پدرم هست چون من بچه اولم و بابام خیلی دوست داشت که ب جایی برسم و شاغل بشم.همیشه پیگیره ک ازمون شرکت کن..خانواده من همشون شغل دولتی و خوب دارن..یه خواهر دارم بسیار قوی و مستقل با شغل خوب و من مدام خودم رو باهاش مقایسه میکنم ک چرا من ایقد ضعیفم..و بابام ک بهش افتخار میگنه من احساس ضعف میکنم درحالی خواهرم رو بسیاردوست دارم و خودمم بعش افتخار میکنم..میگم برم دنبال خیاطی بعد میشینم فکر میکنم میگم نه خوب نیست چون شغل دولتی نیست..میخوام زبان بخونم یه روز با انگیزه شروع میکنم روز بعد ولش میکنم میگم من ک یاد نمیگیرم..انگاری کلا دنبال بهانه هستم ک زندگی روبی هدف جلو ببرم...خیلی دنبال ب دست اوردن عزت نفس و اعتماد ب نفس و خودشناسی هستم اما هیچ چیز رو عملی نمیکنم..همه جیزم در حد حرفه فقط..شدم یک مادر سرگردان ک حتی نمیتونم خوب مادری کنم
عزیز من خودت رو رها کن از این قید و بند ها
شما مسئول براورده کردن رویاهای پدرت نیستی
شما مسئول رویاهای خودت هستی
اصلا با خودت بگو من بچه ی ناخلف خانواده، یه کلام و ببر این بند ناف وابستگی رو.
راست گفتن که مقایسه دزد خوشبختیه
خودت رو با احدی مقایسه نکن جز خود دیروزت
و اگر یه قدم برای خوشحالی خودت برداشتی تو دیروزت رو بردی!
خودت رو پیدا کن
رویاهای خودت رو پیدا کن
بنظر شما با توجه ب شریطم ک بچه هام کوچیکن و اکثر اوقات شوهرم نیست..برم دنبال همون خیاطی ک برا خودم و دخترم بتونم لباس بدوزم؟ یا برم ارشد بخونم و ازمون بدم؟
دوس دارم در آینده دخترم بهم افتخار کنه و من بشم الگوش برا زندگی نه کس دیگه مثلا خواهرم..
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
43 ثانیه پیش
45 ثانیه پیش
47 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز