در ودل یه کم طولانی 🥲

واقعاً حالم خوب نیست. وکسی رو ندارم باهاش حرف بزنم 😭تو یه شهرستان کوچیک با یه بابای به شدت خسیس طوری که خونه رو آشغال دونی کرده بلانسبت، با مادری سراسر استرسی وخودم که افسردگی شدید گرفته بودم و کسی کمک نکرد بهم و مجبور شدم کم کم روحیه ام رو بیارم بالا، تو دبیرستان رفتم رشتهٔ تجربی حالم بد شد به زور خودم رو سرپا نگه داشتم تا یازدهم خوندم تمام نمرات بالا، تست کار کردم خودم تو یه اتاق درب و داغون، گفتم خودم رو میکشم بالا. ولی بازم حالم بد شد نتونستم حتی دیپلم بگیرم، تمام معلم ها و مدیر و همه تو مدرسه تحسینم می کردن ولی مامانم میگفت چرا اینجوری میگن تو هیچی نیستی، نه مسافرتی، نه مهمونی، نه حتی لباس درست برامون می خرید به زور میگفت کهنه های مردم رو بپوشین. من زیر این همه فشار باز برگشتم و دوباره دارم درس میخونم چون از اینجا فرار کنم و به آرزو هام برسم. ولی بازم امروز مسخرم کرد، همش با بقیه که رفتن یه رشتهٔ ای همینجوری خوندن منو مقایسه ام میکنه :فلانی رفت حسابداری،فلانی عروس شد ،فلانی رفت روانشناسی آزاد ولی تو چی؟ خداشاهده یه ریال تو این 21 سال درست خرج من نکرده، ولی من از همون اول مدرسه مثل چی درس خوندم. الآن میدونم راهم خیلی سخته، ولی حاضرم لای کتابام بمیرم تا اینکه تا آخر عمر بین این آدم و این شهر زندگی کنم. برا 405 باید هم دهم، یازدهم، هم دوازدهم رو نهایی بدم، ولی بازم ارزشش رو داره، تا برم و دیگه راحت بشم. احساس می‌کنم کسی مثل من نیست و مردم معمولاً  رها میکنن. ولی چرا من نمی تونم؟ به نظرتون پیر شدم؟ تسلیم بشم؟ 21 سالم شده به نظرتون دیگه دیره؟ چند روز شروع کردم دارم تغییرات تو چاپ ها کتابا رو بررسی می‌کنم. ولی مامانم همش مسخرم میکنه 😭😭