خب من الان چه غلطی کنم ک بچه های ناپدریمو نبینم❓

ببخشید این همه خوابگاه میرن هیچ کدوم آدم نیستن؟

ببین یکم منطقی باش مادرتون در مورد پوشش کاملا حق دارن چون ایشون پدرتون نیستن بهتره مراعات کنی

 رفتارای دیگران هر چند ناخوشایند باشه استانه تحملت رو ببر بالا چون مطمئن باش همه ما آدمها عادتهای بدی داریم که باورمون نمیشه دیگران بهش حساسن یا حس بدی دارن 

شما بالاخره بواسطه ازدواج یا اشتغال یا همون ادامه تحصیلت مادر رو کمتر میبینی اونم به همدم نیاز داره و اگر با همسرش خوشبخته براش خوشحال باش اون مرد هم سخته براش دوری بچه هاش هر چند چیزی نگه و دیگه سه ماه سال در قیاس با کل سال چیزی نیست بخوایم اینقدر حساس شیم 

ببخشید زیاد شد صحبتام اما من بودم اگر اینقدر اذیت میشدم همون خوابگاه می رفتم

خب اونو بفروشید دیگه اگر توافق بشه

وقتی راحت نیستی رک ب مادرت بگو همینجور به فامیل تعارف ک نداری بحث روانته بگو مادر من اینجا حتی ی لباس دلخواهمو نمیتونم بپوشم نگو تو نمیذاری و اینا جبهه میگیره بقیه آشنا هام که خبر دارن از شرایط بگو زیاد راحت نبودم برای درس خوندن چون بچه ها میومدن و میرفتن ترجیح دادم بخاطر درسام برم خوابگاه و هم اینکه راحت ترم

سلام 

یه کاری که حس خیلی خیلی خیلی خوبی بهت میده این هستش که توی یک رشته ورزشی یا نواختن یک ساز چه سنتی یا مدرن ، 

صاحب عنوان بشی مثلا حتی شده مقام سوم شهری

در رشته تکواندو ، بخدا کسب مدال سریع ترین و بهترین ورزش ها برای خانم ها ورزش های انفرادی ست مثل صخره نوردی ، ورزش‌های رزمی ، یا شمشیر زنی 

میدونی چرا میگم راحت تر و سریع تر صاحب عنوان خواهی شد چون بیشتر جذب فوتبال میشن و فوتبال هم ورزشی برای خانم ها در ایران حساب نمیشه 

اما مثلا بدمينتون یک سال آموزش میبینی بعد مسابقات کشوری برگزار میشه و ممکنه حتی رقبای تو فقط دو نفر باشن چون تعداد نفرات ورزش های انفرادی کمه بعد که توی خانواده بانوی قهرمانی و این حس حال تو رو خوب میکنه چون دل تو به خدا خیلی نزدیک هستش 

روح پدر شاد من هم بابام رو بیست سال که بودم از دست دادم