احساس کمبود میکنم
اصلا اعتماد بنفس ندارم دیگه
حوصله اینکارا رو ندارم دیگه
خسته شدم
همش میگم کاش خودمو بچه هام با هم بمیریم
اصلا خوب نیستم 😭
هیچکس درکم نمیکنه
تازه یکبارم رفتن که طلاق بگیرم انقدر پدرم بد اخلاقی کرد فرار کردم
نمیدونم چیکار کنم
هم سن و سالانه میبینم انقد سر زنده هستن
ولی من انقد افسرده شدم از خونه بیرون نمیرم
من از این میسوزم که خانواده خوبی ندارم
وقتی دخترم رو باردار بودم زنگ زد گفت بچه چیه گفتم دختره بابا
گفت چرا دختره؟ گفتم دختره دیگه گوشیو روم قط کرد
الان باز متاسفانه ناخواسته باردار شدم شب و روز میگن بچت پسر باشه
هر کی بهم میگه بچت پسره مامانم قول شیرینی بهش میده ابرومو برده
دردم که یکی نیس پس فردا سونو انتی دارم از بس استرس دارم جونم داره در میره
نمیدونم اصلا چرا من افریده شدم