من حتی خداهم بیاد جلوم بگه وجود دارم بازم یه درصد شک میکنم توهم باشه
بنظرم روی هیچ چیز حتی اسم خودتم نمیشه قطعی نظر داد
بعدشم شما اگه نظرت اینه من باید روی اعتقاداتم شک کنم(که شک دارم) باید خودتونم رو اعتقاداتتون شک داشته باشید
رطب خورده که منع رطب نمیکنه :))))))
شب بخیر خوشحال شدم از حرف زدن باهاتون 🫶
الإمام العسکری(ع) ـ فی قَولِ اللّهِ عز و جل: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ» ـ:
«اللّهُ» هُوَ الّذی یتَأَلَّهُ إِلَیهِ عِندَ الحَوائِجِ وَالشَّدائِدِ کلُّ مَخلوقٍ، عِندَ انقِطاعِ الرَّجاءِ مِن کلِّ مَن هُوَ دونَهُ، وتَقَطُّعِ الأسبابِ مِن جَمیعِ ما سِواهُ. یقولُ: بِاسمِ اللّهِ، أی: أَستَعینُ عَلی اُموری کلِّها بِاللّهِ الَّذی لا تَحِقُّ العِبادَةُ إِلّا لَهُ، المُغیثِ إِذَا استُغیثَ، وَالمُجیبِ إِذا دُعِی. وهُوَ ما قالَ رَجُلٌ لِلصَّادِقِ(ع): یابنَ رَسولِ اللّهِ، دُلَّنی عَلَی اللّهِ ما هُوَ؟ فَقَد أکثَرَ عَلَی المُجادِلونَ وحَیرونی.
فَقالَ لَهُ: یا عَبدَ اللّه، هَل رَکبتَ سَفینَةً قَطُّ؟ قالَ: نَعَم.
قالَ: فَهَل کسِرَ بِک حَیثُ لا سَفینَةَ تُنجیک ولا سِباحَةَ تُغنیک؟ قالَ: نَعَم.
قالَ: فَهَل تَعَلَّقَ قَلبُک هُنالِک أنَّ شَیئا مِنَ الأَشیاءِ قادِرٌ عَلی أن یخَلِّصَک مِن وَرطَتِک؟ فَقالَ: نَعَم.
قالَ الصّادِقُ(ع): فَذلِک الشَّیءُ هُوَ اللّهُ القادِرُ عَلَی الإِنجاءِ حَیثُ لا مُنجِی، وعَلَی الإغاثَةِ حَیثُ لا مُغیثَ. ثُمَّ قالَ الصّادِقُ(ع): ولَرُبَّما تَرَک بَعضُ شیعَتِنا فِیافتِتاحِ أمرِهِ بِسمِ اللّهِالرَّحمنِ الرَّحیمِ، فَیمتَحِنُهُ اللّهُ بِمَکروهٍ لِینَبِّهَهُ عَلی شُکرِ اللّهِ ـ تَبارَک وتَعالی ـ وَالثَّناءِ عَلَیهِ، ویمحَقَ عَنهُ وَصمَةَ تَقصیرِهِ عِندَ تَرکهِ قَولَ: بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ.
قالَ: وقامَ رَجُلٌ إِلی عَلِی بنِ الحُسَینِ(ع) فَقالَ: أَخبِرنی عَن مَعنی «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ».
فَقالَ عَلِی بنُ الحُسَینِ(ع): حَدَّثَنی أَبی، عَن أَخیهِ الحَسَنِ، عَن أَبیهِ أمیرِالمُؤمِنینَ(ع): أنَّ رَجُلاً قامَ إِلَیهِ فَقالَ: یا أَمیرَ المُؤمِنینَ، أَخبِرنی عَن «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ» ما مَعناهُ؟ فَقالَ: إِنَّ قَولَک: «اللّه » أَعظَمُ اسمٍ مِن أَسماءِ اللّهِ عز و جل، وهُوَ الاِسمُ الَّذی لا ینبَغی أن یسَمّی بِهِ غَیرُ اللّهِ، ولَم یتَسَمَّ بِهِ مَخلوقٌ.
فَقالَ الرَّجُلُ: فَما تَفسیرُ قَولِهِ: «اللّه »؟
قالَ: هُوَ الَّذی یتَأَلَّهُ إِلَیهِ عِندَ الحَوائِجِ وَالشَّدائِدِ کلُّ مَخلوقٍ عِندَ انقِطاعِ الرَّجاءِ مِن جَمیعِ مَن هُوَ دونَهُ، وتَقَطُّعِ الأَسبابِ مِن کلِّ مَن سِواهُ، وذلِک أنَّ کلَّ مُتَرَئِّسٍ فی هذِهِ الدُّنیا ومُتَعَظِّمٍ فیها وإِن عَظُمَ غِناؤُهُ وطُغیانُهُ وکثُرَت حَوائِجُ مَن دَونَهُ إِلَیهِ، فَإِنَّهُم سَیحتاجونَ حَوائِجَ لا یقدِرُ عَلَیها هذَا المُتَعاظِمُ، وکذلِک هذَا المُتَعاظِمُ یحتاجُ حَوائِجَ لا یقدِرُ عَلَیها، فَینقَطِعُ إِلَی اللّهِ عِندَ ضَرورَتِهِ وفاقَتِهِ، حَتّی إِذا کفی هَمَّهُ عادَ إِلی شِرکهِ، أما تَسمَعُ اللّهَ عز و جل:«قُلْ أَرَءَیتَکمْ إِنْ أَتَاکمْ عَذَابُ اللَّهِ أَوْ أَتَتْکمُ السَّاعَةُ أَغَیرَ اللَّهِ تَدْعُونَ إِن کنتُمْ صَادِقِینَ * بَلْ إِیاهُ تَدْعُونَ فَیکشِفُ مَا تَدْعُونَ إِلَیهِ إِن شَاءَ وَتَنسَوْنَ مَا تُشْرِکونَ»[۱].[۲]
امام عسکری(ع) ـ در باره «بسم اللّه الرحمن الرحیم» ـ: «اللّه » آن موجودی است که هر مخلوقی، در هنگام نیازها و سختی ها و قطع امید کردن از هر کسی جز او و کوتاه شدن دست از هر آنچه غیر اوست، به او روی می آورد. می فرماید: «بسم اللّه »؛ یعنی: در همه کارهایم از خدایی کمک می جویم که بندگی، جز سزاوار او نیست، [همان که] هر گاه از او فریادخواهی شود، به فریاد می رسد، و هر گاه خوانده شود، پاسخ می دهد. و این [معنا] همان چیزی است که مردی به امام صادق(ع) گفت: ای پسر پیامبر خدا! مرا راهنمایی کنید که خدا چیست؛ زیرا مجادله گران، بسیار با من بحث می کنند و دچار حیرتم کرده اند.
پس به او فرمود: «ای بنده خدا! آیا هرگز به کشتی نشسته ای؟».
گفت: آری.
فرمود: «آیا پیش آمده است که کشتی بشکند، به طوری که نه کشتی ای باشد که نجاتت دهد و نه شنایی به کار تو آید؟».
گفت: آری.
فرمود: «آیا در این هنگام، به دلت گذشته است که چیزی هست که می تواند تو را از هلاکت نجات بدهد؟».
گفت: آری.
[امام] صادق(ع) فرمود: «آن چیز، همان خداست که آن جایی که نجاتبخش و کمک رسانی نیست، او قادر به نجات دادن و کمک کردن است».
سپس [امام] صادق(ع) فرمود: «گاه، یکی از شیعیان ما کار خود را با «بسم اللّه الرحمن الرحیم» آغاز نمی کند. پس خداوند، او را به امری ناگوار مبتلا می کند تا او را متوجّه سپاس گزاری از خداوند متعال و ثناگویی او کند و لکه تقصیر در ترک «بسم اللّه الرحمن الرحیم» را از او بزداید».
مردی در نزد [امام] زین العابدین(ع) برخاست و گفت: مرا از معنای «بسم اللّه الرحمن الرحیم» آگاه کن.
[امام] زین العابدین(ع) فرمود: «پدرم، از برادرش حسن(ع)، در باره پدرش امیر مؤمنان(ع)، برایم حدیث کرد که: مردی در نزد ایشان برخاست و گفت: ای امیر مؤمنان! مرا از معنای «بسم اللّه الرحمن الرحیم» آگاه کن.
فرمود: کلمه اللّه، بزرگ ترین نام از نام های خداوند عز و جل است، و نامی است که سزاوار نیست غیر خدا به آن نامیده شود، و هیچ مخلوقی بدان نامیده نشده است.
مرد گفت: تفسیر اللّه چیست؟
فرمود: اللّه، موجودی است که هر مخلوقی در هنگام نیازها و سختی ها، آن گاه که از همه چیز جز او قطع امید می شود، و دست ها از غیر او کوتاه می گردد، به وی روی می آورد. توضیح، آن که: هر رئیسی و هر بزرگی در این دنیا، هرچند بسیار توانگر و قدرتمند باشد و دیگران به او بسیار محتاج باشند، آنان باز نیازهایی خواهند داشت که آن بزرگ، توانایی برآوردن آنها را ندارد، و خودِ آن بزرگ را نیز نیازهایی است که از عهده تأمین آنها بر نمی آید. این جاست که او در هنگام اضطرار و نیازمندی، به درگاه خدا رو می آورد و چون نیازش برآورده شود، دوباره به شرک خویش می گراید. مگر این سخن خداوند عز و جل را نشنیده ای که: «بگو: به نظرتان، آیا اگر عذاب خدا شما را در رسد، یا رستاخیزْ شما را دریابد، چنانچه راستگویید، [کسی] غیر از خدا را می خوانید؟ [نه؛] بلکه تنها او را می خوانید، و اگر او بخواهد، رنج و بلا را از شما دور می گرداند، و آنچه را شریک [او] می گردانید، فراموش می کنید» ».
من اگه میگم شکی ندارم بخاطر این همه نشونه ای هست که دارم با چشم میبینم و حس میکنم
قرآن رو جلو روم دارم، چرا باید شک کنم
ولی یه چیزی هست اين وسط
من اگه با این اعتقادم بمیرم، اگه حرف من درست باشه که خدا رو شکر دستم تا حدودی پره و شرمنده خدا نیستم، اگرم حرف شما درست باشه و تموم میشه همه چیز، بازم من ضرری نمیکنم، همه چیز تموم شده و رفته
ولی شما اگه حرف خودتون درست بود که هیچی، ولی اگه حرف من درست بود چی؟؟ بهش فکر کن
خدا با منکران خودش با غضب حرف زده و جای هیچ بخششی براشون نزاشته
یکی از راه‌های اثبات وجود خدا، معقولیت اعتقاد به او است. زیرا آدمی را یکی از این دو راه در پیش است: اعتقاد به خدا، عدم اعتقاد به خدا. از سویی، هر یک از این دو لوازمی دارد. برای نمونه، کسی که به خداوند باورمند است، باید بپذیرد که: چون خداوند حکیم است، انسان و جهان را بیهوده نیافریده است؛ بلکه از آفرینش آن دو، مقصودی دارد که همانا هدایت انسان و رساندن او به کمال نهایی خویش است؛ از این رو پیامبران را برای هدایت او فرستاده است. همچنین پس از این جهان، جهان دیگری وجود دارد که در آن انسان‌ها کیفر و پاداش اعمال خود را می‌بینند. بدین سان اعتقاد به خدا با اعتقاد به نبوت و شریعت و معاد توأم می‌شود. در مقابل، عدم اعتقاد به خدا، لوازمی دیگر، غیر از آنچه گفته شد، دارد.
حال اگر اعتقاد به خدا و لوازم آن را - که سعادت ابدی را در پی دارد در نظر بگیریم و آن را با ناباوری به خدا و لوازم آن بسنجیم، اعتقاد به خدا و لوازم آن را معقول‌تر خواهیم یافت. زیرا در صورت صحت اعتقاد به خدا، ما از منافع بسیاری برخورداریم و از شقاوت ابدی اجتناب ورزیده‌ایم؛اما اگر معلوم گردد که چنین اعتقادی، خرافه و ناصواب است، نیز ضرر و زیانی نکرده‌ایم. بنابراین معقول آن است که اعتقاد به خدا و لوازم آن را بپذیریم.
سؤالى كه براى اكثر مردم، مسلمان و غير مسلمان، كوچك و بزرگ حتما پيش آمده این است كه خدا از كجا آمده، الان كجاست، از چه درست شده و قبل از خدا چه بوده!! اگر شما هم دوست داريد جواب اين سؤال‌ها را بگيريد بايد بدانيد عقل و درك و فهم ما قادر نيست به آن مرحله برسد ولى امام على(ع) در مقابل سؤال كفار راجع به خداوند به زيبايي جواب دادند و هم ضعف و عدم درك ما از وجود خداوند را شرح دادند.
***
کفار به امیرالمومنین(ع) گفتند: در چه سال و تاریخى خدایت به وجود آمد؟
امام علی(ع) فرمود:خداوند وجود داشته قبل از وجود آمدن زمان و تاریخ و هر چیزى که وجود داشته.
کفار گفتند: چه طور می‌شود؟! هر چیزى که به وجود آمده یا قبلش چیزى بوده که از او به وجود آمده و یا تبدیل شده!؟
امام على(ع) فرمود: قبل از عدد ٣ چه عددى است؟
گفتند: ٢
امام پرسید: قبل از عدد ٢ چه عددی است؟
گفتند: ١
امام پرسید: و قبل از عدد ١؟
گفتند: هیچ
امام فرمود چطورمی‌شود عدد یک که بعدش اعداد بسیاری هست قبل نداشته باشد ولی قبل از خداوند که خود احد و واحد حقیقى است نمی‌شود چیزى نباشد؟
کفار گفتند: خدایت کجاست و کدام جهت قرار گرفته!؟
امام فرمود: همه جا حضور دارد و بر همه چیز مشرف است.
گفتند: چطور ممکن است که همه جا باشى و همه جهت اشراف داشته باشى!
امام فرمود: اگر شما در مکانى تاریک خوابیده باشید صبح که بیدار شوید روشنایی را از کدام طرف و کجا می‌بینید؟
کفار گفتند: همه جا و از همه طرف.
امام فرمود: پس چگونه خدایى که خود نور سماوات و ارض است نمی‌شود همه جا
باشد؟
کفار گفتند: پس جنس خدا از نور است اما نور از خورشید است خدایت از چیست!؟ چطور می‌شود از چیزى نباشى و همه جا هم باشى، قدرت هم داشته باشى!؟
امام فرمود: خداوند خودش خالق خورشید و نور است،آیا شما قدرت طوفان و باد را ندیده‌اید؟ باد از چیست که نه دیده می‌شود نه از چیزى است در حالى که قدرتمند است، خداوند خود خالق باد است.
گفتند:خدایت را برایمان توصیف کن، از چه درست شده؟ آیا مثل آهن سخت است، یا مثل آب روان، و یا از گاز است و مثل دود و بخار است!؟
امام فرمود: آیا تا به حال کنار مریضى در حال مرگ بوده‌اید و با او حرف زده‌اید؟
گفتند: آرى بوده ایم و حرف زده‌ایم.
امام فرمود: آیا بعد از مردنش هم با او حرف زدید؟
گفتند: نه چطور حرف بزنیم در حالى که او مرده؟!
امام فرمود: فرق بین مردن و زنده بودن چه بود که قادر به تکلم و حرکت نبود؟
گفتند: روح ، روح از بدنش خارج شد.
امام فرمود: شما آنجا بودید و می‌گویید که روح از بدنش خارج شد و مُرد؛ حال آن روح را که جلو چشم شما خارج شده برایم توصیف کنید از چه جنس و چگونه بود!؟
همه سکوت کردند.
امام على(ع) فرمود: شما قدرت توصیف روحى که جلو چشمتان از بدن مخلوق خدا بیرون آمده را ندارید؛ چطور قادر به فهم و درک ذات اقدس احدیت و خداى خالق روح هستید.
می‌دونستی مغز قدرت اینو داره که تمام این دنیایی که الان میبینی و منی که دارم باهات چت میکنم رو به شکل یه توهم برات تصویر سازی کنه؟
شما خیلی ضرر میکنی دوست عزیز
شما این دنیا که به عقیده من تنها دنیاییه که توشیم رو فدای اسلام میکنی
شما مجبوری حجاب داشته باشی
شما نمیتونی مشروب بخوری(البته منم ۶،۷ ماه یکبار میخورم چون ضرر داره) ولی بهرحال شما حتی نمیتونی لذت امتحان کردنشو بچشی
شما نمیتونی گوشت خوک بخوری(خیلی لذیذه اینیکی)
شما نمیتونی با جنس مخالف صحبت کنی و رابطه معمولی داشته باشی
دوچرخه سواری نمیتونی بکنی
موتور سواری نمیتونی بکنی
قاضی نمیتونی بشی
حق طلاقم که نداری
مجبوری از شوهرت اطاعت کنی
یجورایی شوهرت مالکت حساب میشه
شوهرت می‌تونه عدالتو رعایت کنه و بره ۴ تا زن بگیره
ولی شما نمیتونی
شما نمیتونی بعد از طلاق از بچت نگهداری کنی
شما باید روزی ۱۷ رکعت نماز بخونی
در سال یه ماه رو روزه میگیری و کلی به بدنت آسیب میزنی
شما بدون اجازه همسر یا پدر حق خارج شدن از کشورم نداری
خب پس از هر نظر حساب کنیم یه مسلمان نسبت به یه آتئیست این دنیا لذت کمتری میبره(حداقل نظر من اینه)
ول کن بحث بی فایده است آخرش گفت اگه خدا هم بیاد جلوم بگه من خدام بازم باور نمیکنم توضیح نده بهش اعتقادات رو داره ب سخره میگیره اگه واقعا ب چیزی اعتقاد نداره و اگه خدا هم بیاد میگه قبول ندارم چرا باید در موردش تحقیق کنه وقتی تهش قبول نمیکنه میگه نمی‌خوام حتی اگه خدا بیاد
از آيات و روايات به خوبي برمي‌آيد كه خداشناسي، فطري است؛ ما قبلا شناخت و معرفتي نسبت به خداوند داشته‌ايم ولي آن را فراموش كرده‌ايم و انبياي الهي آمده‌اند تا ما را به تامل در آفاق و انفس دعوت كنند كه به اين شناخت فطري آگاهي پيدا كنيم. به تعبيري انبياي الهي نيامده‌اند بگويند كه اي مردم! بدانيد كه خدا وجود دارد، بلكه آمده‌اند تا بگويند اي مردم! بدانيد كه مي‌دانيد خدا وجود دارد. چنان چه قرآن مي‌فرمايد: «فذكر انما انت مذكر؛ پس تذكر ده كه تو تنها تذكر دهنده‌اي (غاشيه، آيه21)». يا به تعبير امام علي(ع) «ليستادوهم ميثاق فطرته...».
هنگامي كه از امير مومنان علي(ع) سوال مي‌شود كه آيا پروردگارت را هنگام پرستش ديده‌اي؟ مي‌فرمايد: «ما كنت اعبد ربا لم اره؛ من عبادت نمي‌كنم پروردگاري را كه نديده‌ام». و هنگامي كه مي‌پرسند: او را چگونه ديده‌اي؟ مي‌فرمايد: «لا تدركه العيون في مشاهدة الابصار و لكن راته القلوب بحقائق الايمان؛ چشم‌ها و ديدگان، هنگام نظر افكندن او را درك نكنند، بلكه دل‌ها و قلب‌ها با حقايق ايمان او را مي‌بينند».
از بيانات فوق به خوبي بر مي‌آيد كه معرفت و شناخت خدا با سرشت انسان عجين شده است و امام علي(ع) در روايت فوق مي‌فرمايد: «من خدا را رويت قلبي مي‌كنم؛ يعني قلبم با حقيقت ايمان او را مي‌بيند.»
تقرير عقلي بر فطري بودن خداشناسي
در اين جا به دو تقرير عقلي اشاره مي‌كنيم:
1. انسان چنان آفريده شده است كه در اعماق قلبش يك رابطه وجودي با خدا دارد. اگر قلب و دل خود را درست بكاود و به اعماق قلب خود راه پيدا كند، اين رابطه را مي‌يابد و به تعبيري، خدا را شهود مي‌كند؛ زيرا در فلسفه به اثبات رسيده است كه معلولي كه داراي مرتبه‌اي از تجرد است، درجه‌اي از علم حضوري نسبت به علت هستي‌بخش خود را خواهد داشت.
2. مي‌توان فطري بودن شناخت خدا را به اين صورت دانست كه گزاره «خدا وجود دارد» يك گزاره بديهي است؛ يعني صرف تصور موضوع و محمول موجب تصديق به آن مي‌شود. يكي از گزاره‌هاي بديهي گزاره‌اي است كه حمل اولي ذاتي باشد؛ يعني محمول، همان موضوع و يا مندرج در موضوع باشد؛ مثلا گزاره «انسان ناطق است» يك گزاره بديهي است؛ چون ناطق، مندرج در ذات انسان است.
فلاسفه اثبات كرده‌اند كه هر ممكن‌الوجودي، مركب از وجود و ماهيت است. ماهيت، حد وجود است. همه ممكنات داراي حد وجودي‌اند؛ يعني اگر وجود ممكن را تحليل كنيم، دو مفهوم در ذهن ما نقش مي‌بندد: يكي ماهيت و ديگري وجود؛ اما در مورد خداوند، ذات و وجود يكي است؛ يعني خدا عين وجودش مي‌باشد.
امام علی(ع) در خطبه 49 نهج البلاغه می فرماید: «ستايش مخصوص خداوندى است كه از اسرار پنهاني ها آگاه است و نشانه هاى واضح و روشن، بر هستى او دلالت مى كنند، هرگز در برابر چشم بينايان آشكار نمى شود، ولى نه چشم كسى كه وى را نديده انكارش تواند كرد و نه قلب كسى كه او را نشناخته مشاهده اش تواند نمود. در علو رتبه بر همه پيشى گرفته،پس، از او برتر چيزى نتواند بود و آن چنان نزديك است كه چيزى از او نزديكتر نيست. مرتبه بلندش او را از مخلوقاتش دور نكرده و نزديكيش با خلق او را با آنها مساوى قرار نداده است. عقول را بر كنه صفات خويش آگاه نساخته اما آنها را از معرفت و شناسائى خود بازنداشته است،هم اوست كه گواهى نشانه هاى هستى، دلهاى منكران را بر اقرار به وجودش وا داشته و بسيار برتر است از گفتار آنان كه وى را به مخلوقات تشبيه كنند و يا انكارش نمايند.»
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز