رمان قمصور

#پارت_۴۲۹

.................

محراب

زیباست، نه ساحل و دریا!

دختری که ذوق‌زده با پاهایی برهنه روی شن‌های خیس می‌دود، می‌ایستد، نفس می‌گیرد و باز مشتی شن را به داخل آب می‌ریزد.

جلو می‌رود و آب که به مچ پایش می‌رسد عقب‌عقب می‌آید.

_ خوب کاری کردی، محراب! ارزش دیدن این خوشحالی یاسمن‌و داشت.

سمیرا کنارم ایستاده.

_ تو که دوستش نداری...

با نوک کفش شن‌های خشک را به جلو پرت می‌کنم.

هرازگاهی یاسمن به عقب نگاه می‌کند. دیگر نمی‌دود، حتماً به‌خاطر حضور سمیرا.

_ بحث دوست داشتن نیست، اون دختر خوبیه، چه من خوشم بیاد یا نه همین‌که خوشحالید کافیه... من که هیچ‌وقت خوشحال نبودم.

نگاهمان در هم گره خورد، لبخند غمگینی روی لبش نشست.

دنیای ما از همان اول هم جدا بود، شاید فاصلهٔ سنی‌مان کم تأثیر نداشت.

_ پس چرا موندی؟ دکتر بودی، مستقل... تو...

یاسی از جلوی چشمم دور شده، قدم می‌زند. حس مراقبت کردن از او را دارم. نکند زیر پایش خالی شود؟!

_ من عاشقش بودم.

مبهوت به دهانش نگاه می‌کنم و بعد چشمانی که تر می‌شود.

_ سمیرا؟!

باورم نمی‌شود! عشق؟!

لبخند تلخی دارد. تا بناگوشم سر می‌شود. یاسمن کفش به پا ندارد. نکند صدف‌ها پایش را ببرند.

_ چیه؟! تو هم مثل همه فکر می‌کنی چون اولش یکی دیگه رو می‌خواستم از محسن متنفر بودم؟ نبودم، سخته بدونی شوهرت اشتباهی اومده برای یکی دیگه، ولی تو رودربایستی سکوت کرده، اینکه شوهرت عاشق کسیه که زندگی برادرت‌و داغون کرد.

یاسمن خم می‌شود، می‌نشیند. چیزی به پایش رفته؟

اما زانو بغل می‌کند روی شن‌ها، رو به دریا. خیالم راحت می‌شود.

اگر بفهمم آنقدر که من دوستش دارم من را دوست ندارد چه؟

#پارت_۴۳۰

سمیرا راه می‌رود، به‌سمت یاسمن، آرام، و من هم هم‌قدمش می‌شوم.

_ همون اولش که گفت، ادای آدمای عاشق‌و درآوردم، گفتم اگر یه روز مجرد شد و برگشت ازت طلاق می‌گیرم، برو پی عشقت... مانع نشد... بعد از ۱۸ سال... نگفت نه.

انگار چنگی قلبم را می‌فشارد. یاسمن چه گفته بود؟ حتماً در سختی بوده.

_ فکر می‌کردم هنوز عاشق حمیرایی، انتظار نداشتم بابا، یاسمن‌و وارد زندگیت کنه... فکر می‌کردم حمیرا برگرده... شاید... شاید بری سراغش...

یاسمن بلند می‌شود و به پیشواز می‌آید. هنوز فاصله دارد.

_ حتی اگر یاسی نبودم، نمی‌رفتم. اون‌و ببین! شده زندگی من، نفسم بهش بنده، اما هنوز حسی که به حمیرا بود نیست، ولی من نفسم به اون بند نبود.

_ تو آب بچه‌ماهی هست.

ذوق‌زده با دست نشان می‌دهد. لبخند می‌زنم.

دلم می‌خواهد محکم بغلش کنم، اما در عوض کفش‌هایش را جلوی پایش می‌گذارم.

_ بپوش، اینجا پر صدفه، پات‌و نبره.

_ تا حالا نیومدی شما،  یاسمن؟!
متعجب به سمیرا نگاه می‌کنم.

سؤالش عجیب است. گونه‌های یاسی گل می‌اندازد.

_ من ته بیرون رفتنم با جمیله، شاه‌عبدالعظیم بود، سمیرا خانم!  

لبخند روی لب‌های یاسمن را دوست دارم؛ آرام است، صبور.  

_ بریم تو تا سمیه صداش درنیومده. امین رفت خرت‌وپرت بخره، فکر کنم اومده باشه.

سمیرا عقب‌گرد می‌کند، من می‌مانم و او.
_ بیا بریم، یه‌کم استراحت کن، کمرت درد نمی‌کنه؟

تمام مسیر سعی کردم اذیت نشود. سمیه گفته بود ماه‌های اول حساس است.  

_ من خوبم، آقا! بریم هوا داره تاریک می‌شه، غذای حاج‌بابا رو باید حاضر کنم، بعد می‌شه بیاریمشون اینجا؟

به‌سمت ویلا قدم می‌زنیم. اینجا فعلاً خلوت است، اما چند روز دیگر عید است و حتماً شلوغ‌تر می‌شود.
...................