مقصر خودم ما هستیم زیادی بهشون پر و بال دادیم
عزیزم بچه ها رو گاهی فقط خدا حفظ میکنه... کلا تا سن دوسال بچه خیلی خطرناکه. چون زیاد ترس رو نمیفهمه و همه چی رو میخواد امتحان کنه... تا میتونید وسایل خطرناک رو دور کنید از دست و پاشون... شکستنیها رو جمع کنید... مراقب اتو و چای و غذای داغ باشین.... مراقب اویزها باشین که دستشون برسه، میکشن و خطرناکه... لبه های میز و مبل رو اگه تیزه ضربه گیر بچسبونید... اگر پله دارین فرش کنید که اگرم خدای نکرده افتادن ضربه جدی نخورن..... مراقب درهای خروجی خونه باشین که نتونن باز کنن و برن....
خدا حفظ کنه همه بچه ها رو از بلا.... پای ادم که میرسه بیمارستان و درمانگاه و بعضی بچه ها رو میبینه متوجه میشه چه خطراتی رو رد کرده....
من دکوری ندارم تو خونه.. تلویزیونم زدیم به دیوار.... کابینتای پایینم شکستنی نداره. بیشتر لگن و سبد و قوطی اینا میزارم که اگرم باز کرد سرش به همونا گرم شه....
یبار لباسای شوهرمو اتو زدم سریع بردم طبقه پایین دم در بهش بدم چون یه مراسم داشتن و داشت میومد دنبالشون... سر صبح بچه ها خواب بودن... یهو صدای جیغ پسرم اومد.. تا رفتم دیدم اتو رو انداخته رو دستش... یک سال و نیمه بود.. دستش وحشتناک سوخت تا دوماه درگیرش بودیم.... دیگه تا اتو میزنم سریع جمعش میکنم....
ندیدم عزیزم اینستا ندارم.... حالا جیزی هم بزاری جلو اشپزخونه، باز وایمیسن انقدر گریه میکنن که مجبوری بازش کنی.. راهش اینه محیط رو امن کنی تا جایی که جا داره.... مثلا شوینده های خطرناک نباشه دم دست.... شکستنی.... وسایل تیز و خطرناک.... ایناها نباشه.... من تا یه مدت سرپیچ شعله های گاز رو هم برمیداشتم که شعله زیر غذا رو کم و زیاد نکنن....
