بياين داستان عشق اولمو تعريف كنم

نميدونم خبري ندارم ازش 12سال گذشته ازش فقط ميدونم يكي دو سال پيش ازدواج كرد و يكبار توي خيابون ديدمش  ميشناسيش مگه؟🤣

روزها مثل برق و باد ميگذشت و منو رضا همچنان باهم دوست بوديمو محبت زيادي بينمون بود رضا خيلي مودب بود و بسيار با احترام باهام برخورد ميكرد و مشكل خاصي بينمون نبود تا اينكه اولين دعوا بينمون اتفاق افتاد اصلا يادم نيس سر چي بود ولي يادمه خلاصش اين بود كه سر يچيزي به تفاهم نرسيديم انگار كه رضا بهم گفت خب خانواده چي ميگن و من گفته بودم اين موضوع بين ماست و به خانوادت ارتباطي نداره تقريبا يه همچين چيزي بود با جزييات يادم نيس ولي يادمه من به كسي بي احترامي نكردم اما بنظر ميومد اقاي رضاي قصه ي ما از ايناست كه رو خانوادش به شدت تعصب داره و حتي ممكنه بهشون اجازه ي دخالت زيادي بده خلاصه اين حرف من باعث شد كه رضا باهام قهر كنه و يهو كلا غيبش زد تصور كنيد من دختري كه تو ي بيست سال عمري كه داشتم يكنفر بهم محبت نكرده بود و يكبار مورد توجه و مهر كسي قرار نگرفته بودم بعد براي اولين بار يه مردي وارد زندگيم شده بود و ماهها تو گوش من زمزمه هاي عاشقانه خونده بود خيلي يهويي باهام قطع رابطه كردو كامل غيبش زد،رضا ،رضايي كه هميشه بود و يكبار نشده بود زير دو ديقه اس ام اسمو جواب نده امكان نداشت من زنگ بزنم رضا برنداره آب شده بودو رفته بود توي زمين اونم نه يه روز دوروز بلكه پنج روز كامل من از رضا بيخبر بودم

پنج روزي كه از رضا بيخبر بودم درست برام مثل برزخ بود انگار يه قسمت بزرگي از وجودمو گم كرده بودم اونروزها فك ميكردم عاشق دلخسته ي رضا هستم بغض گلومو گرفته بود و حتي توان اب قورت دادن نداشتم رنگو روم پريده و بود و هركي منو ميديد فك ميكرد كه خداي نكرده دور از جون خاك عالم به سر من شده ولي واقعيت اين بود كه من عاشق رضا نبودم من فقط وابسته بودم وابسته ي محبتي كه رضا توي اين ماه ها نثارم كرده بود و به يكباره غيبش زده بود و انگار كه از يه خواب شيرين بيدار شده باشمو دوباره پرت شده باشم تو زندگيه بي عشق و كسالت بار قبليم  ولي همه ي ماجرا اين نبود توي اين پنج روز اتفاقاتي افتاد كه باعث شد فاتحه ي رضا خونده بشه و تيري كه رها كرده بود كه به خيال خودش به من درس عبرت بده به سنگ بخوره و رضا با كله بخوره زمين

يادمه تو اون ترم كه در واقع ترم اول دانشگاهم حساب ميشد حتي يكبارم نشده بود كه من چهارشنبه هارى سوار اتوبوس نشم و برنگردم شهرستان اين كار هر هفتم بود و چون با رضا بيرون نميرفتيمو من اهلش نبود رضا هم نميدونم خسيس بود يا مراعات منو ميكرد همچين درخواستايي نداشت براي همين هر چهارشنبه بعد از اتمام كلاسم سوار اتوبوس ميشدمو برميگشتم شهرمون خلاصه كه اون چهارشنبه ي نحسي كه من با رضا دعوام شد اولين چهارشنبه اي بود كه من تصميم گرفته بومذ بمونم خابگاه و اين مسافت رو براي دوروز مونده طي نكنم كه اون اتفاق كذايي افتاد يادمه كه خيلي حالم بد بود يه هم اتاقي داشتم كه اسمش ليلا بود ليلا خيلي دختر محدودي بود و تو خانواده اي بزرگ شده بود كه براي نفس كشيدنم بايد اجازه ميگرفت ازشون با بدبختي پدرمادرشو راضي كرده بود كه بياد يه شهر ديگه درس بخونه و خابگاه بمونه يادمه هربار پدر مادرش مياوردنش و در طول روزم چندين بار تماس ميگرفتم و چكش ميكردن خلاصه كه خيلي دختر جوگيري بود اون شب بهم گفت كه خيلي سيگار دوس داره براش جالبه و مشتاقه كه بدونه سيگار كشيدن چطوريه من براش توضيح دادم كه اصلا چيز خاصي نيست و طعم جالبي نداره ولي قانع نشد كه نشد گير داد كه دوس داره خودش تجربه كنه و منم بهش گفتم باشه بيرون رفتني يكي دو نخ ميگيريم و مياريم ميكشيم خودت ميبيني كه واقعا چيز به خصوصي نيس

فرداش كه رفتيم بيرون حسابي گشتيمو يه مقدار خريد كرديم و سرراهمونم به اصرار ليلا چهار نخ سيگار گرفتيم و برگشتيم خابگاه ،خابگاهمون دولتي بود يه اناق نسبتا بزرگ بود كه يه بالكنم روش داشت اقا نشستيم توي اتاق و يكي يه نخ سيگار كشيديمو در بالكنم باز گذاشتيم كه دودش بره كه يهو ديديم پنج دقيقه نگذشته سرپرستا ريختن و تو اتاق و انگار كه قاتل گرفته باشن ريختن رو سر منو ليلا و يه ولوله اي تو سالن راه افتاد كه بيا و ببين تموم بچه هارو از اتاقا بيرون كردن تمام اتاقا وسايلا چمدونارى زيرو رو كردن حتي به وسايل شخصي لباساي زير و همه چيمون گير دادن كه اينا چيه شما خرابين و فلان و بايد فردا ارجاعتون بديم به حراست دانشگاه  سرپرست خابگاهم اون زمان يه خانوم جيغ جيغويي بود كه به هيچ صراطي مستقيم نبود خلاصه يه بلايي سر ما اوردن كه خودمونم ديگه فك ميكرديم كه كارمون چيزي از قتل كم نداره 

بدبختيو شكست عشقي سهمگيني كه از رضا خورده بودم كم بود حالا اين مصيبتم بهش اضافه شده بود ديگه رسما قيافمو ميديدين عينهو ميت شده بودم فرداش مارو فرستادن پيش حراست دانشگاههو دو ساعتم اونجا توبيخ شديم و فحش خورديم و هي اونا تهديد ميكردن كه به خانواده هاتون زنگ بزنيم بيان هي منو ليلا گريه و زاري و التماس كه ببخشيد غلط اضافي كرديم تهشم رييس گفت شما دوتا اسكولين من حتي خونواده هاتونم ميشناسم اينكاره نيستين نميدونم چرا اينكارو كردين 😂😂😂نگو اينهمه سرزنش و توبيخ و تهديد و اينا براي اين بوده كه منو ليلا برينيم به خودمون و تا عمر داريم از اين غلطا نكنيم وگرنه كه يادمه پسراي دانشكده جلوي در ورودي خيلي راحت سيگار ميكشيدن و هيچكسشم بهشىون كاري نداشت خلاصه با هر بدبختي كه بود تعهد داديم و به شرط اينكه بيشتر از يك ترم ديگه خابگاه نمونيم يهمون اجازه دادن كه برگرديم سرخونه زندگيمون توي خابگاه