خلقیات تلخ کودکم

سلام خسته نباشید، مادر 31ساله هستم که دارای یک فرزند دختر سه ساله دارم غریب بر سه ماه دیگر وارد چهار سالگی میشود ،مشکل اصلی من طرز برخورد با دخترم میباشد که مرا سردرگم و عصبی کرده است و همش دلهره این رو دارم که تمامی اخلاقیات در این سنین را ترک نکند و به همین منوال پیش برود و همچنین من راهم با اخلاقیات خودش عصبی تر کرده است و نمیدانم چه نوع برخوردی کنم، دخترم خیلی حاضر جواب شده و خیلی در جمع بچه ها در حال مقایسه خودش با دیگر بچه هاست و هر آنچه آنها دارن میگوید من هم میخواهم وقتی بی تفاوتی نشان میدهم در جمع شروع به گریه میکند و با بغض حرف میزند که چرا تهیه نکردی چرا او دارد و من ندارم و من را هم آشفته میکند برایش توضیح میدهم تو هم داری ولی در خانه است برای تو هم قشنگ است اما زیر بار نمیرود و جمع را متشنج میکند و من خجالت زده میشوم ،مثلا اگر بچه پیراهن پرچین ببیند این بلوز تنش باشد شروع به گریه که چرا چین چین من ندارم او دارد ،یا زود قهر میکند و داد و بیداد راه میندازد و همچنین خیلی سریع و جدی جواب بزرگتر ها رامیدهد بزرگترها هم خوششان میاید و مدام در حال بحث کردن با او هستن ،اما من در این میان کنترل خودم را از دست میدهم و نمیدانم چطور برخورد کنم که از داشته های خودش راضی باشد ،بچه میبیند اول بزرگ بودن خودش را مقایسه میکند و میگوید بیا قد بگیریم که من بزرگترم ،یک دختر همسن در همسایگی ما هست او را که میبیند دیوانه میشود ولی اون در عین خونسردی حرفایی به دخترم میزند که دخترم را بیشتر حساس میکند تا دخترم را میبیند شروع میکند به اینکه من این دارم و این اسباب بازی رو خریدم و تو یخچالمون این و داریم الان میریم پارک و تو نداری و کلی حرف که دخترم را به همه چی حساس کرده ،احساس میکنم این دختر این را عصبی کرده و مدام در حال گریه هست ،از دست گریه کردنهای گاه و بی گاهش کلافه شده ام مرا عصبی میکند و مدام در حال داد زدن هستم که گریه نکن و حتی چند بار در جمع که خیلی اذیت شدم و گریه هایش و بهانه هایش قطع نشده آنجا را ترک کردم و او را تنها در اتاقش کردم انقدر حرف زدم که متوجه نشده و ادامه اده که مجبور شدم زدم او را را و انقدر عداب وجدان گرفتم که خودم هم گریه کردم بیشتر میخواهم خودم را راهنمایی کنید که با دختر که مدام به همه آره و خیلی باهوش و مقایسه گره و مدام گریه میکنه و همش میخواد خودش از هیچ بچه ای عقب نمونه،حتی حق را با گریه میگیرد و داد و بیدادی شده و چگونه برخورد کنم که این عادت از سرش برود چه عکس العملی نشان دهم که او دوست داشته باشد و به داشته هایش قانع باشد و مقایسه نکند ،ممنون از شما