خانم دشتی با سلام و تشکر. اول اجازه بدید از مشاهداتم راجع به اخلاقیات هم و بعد راجع به احساسم براتون

خانم دشتی با سلام و تشکر. اول اجازه بدید از مشاهداتم راجع به اخلاقیات هم و بعد راجع به احساسم براتون بگم. تا الان ٥ جلسه و هر بار به مدت ٩ ساعت ملاقات داشتیم. ایشون اعتماد من رو کاملا جلب کردند که فرد بسیار محترمی هستند ولی من سعی کردم به این نکته توجه کنم که ایا ما برای هم مناسبیم یا نه. ایشون فرد بسیار راستگویی هستند و این موضوع از تعریف کردن جزئیات زندگیشون مشخصه. به عنوان مثال برای من تعریف کردند که به دلیل مشکلات دکوراسیون خونه، سه بار از کار اخراج شدند. موقع مسافرتشون با اصرار بلیط مسافرت رو به من نشون دادند و کلا ایمیل های کاری، تا حدی خصوصیات خواهر و برادرشون رو به من میگند. فرد بسیار مهربانی هستند به دلیل به عهده گرفتن مسئولیت خواهر و برادر از ٢٠ سالگی و کمک به مهاجرین ایرانی در امریکا. ازش خواستم که مهمترین معیاری که هر کدوم دارند رو ذکر کنیم. ایشون کسی رو میخواهند که اگر دچار مشکلی شدند ترکشون نکنند، البته بیشتر مشکلات مالی و سرزنش ناشی از دست دادن کارشون بود. من بهشون اطمینان دادم که با توجه به اشنایی با روند عوض کردن شغل در امریکا، میتونند بهم اعتماد کنند. خودم هم صداقت و تواضع رو ذکر کردم. دلیل تواضع هم از اونجا ناشی میشه که تمام ترس من این بود که با توجه به اشناییشون به محیط امریکا، مثل یه معلم با من رفتار کنند که اصلا این احساس رو نداشتم. بهشون گفتم سر چه موضوعی ممکنه ما دعوا کنیم که ایشون هر چی فکر کردند نتونستند چیزی بگند و من بهشون گفتم شما خوب حرفهای من رو با دقت گوش نمیکنید! چون بعد از ٣ جلسه فهمیدند که من گواهینامه دارم. کلا همه خصوصیات اخلاقی منفی ام رو بهشون گفتم! تمایل به فاش کردن راز های زندگی به دوستام و گفتم سعی میکنم این عادت رو ترک کنم، غرغرو بودنم و خصوصیات بد اخلاقی برادرم. با وجود اینکه میدونم گفتن این حرفها عاقلانه نیست ولی بیشتر وارد مکانیسم سابقم شدم که میخوام اگر شد خودش پشیمون شه. فکر میکنم تمام جوانب رو در نظر گرفته باشم و دیگه احساس میکنم با عاقلانه فکر کردن شانس خودم رو برای لذت بردن از احساس عاشق شدن از بین میبرم. موضوعی که ذکر نکردم تاکید ایشون به رمانتیک بودن زنشون بود و گفتند چرا من نمیتونم اسم کوچیکشون رو صدا کنم. ایشون رو همیشه شما صدا میکنم. بهشون گفتم که چون ایرانی هستم از بین بردن تفکر دختر خوب برام سخته و ایشون گفتند باشه و مشکلی نیست. مادرم ازم خواستند که انقدر مثل پیرزنها رفتار نکنم( من غیر مسلمان هستم). جلسه اخر هم دستشون رو گرفتم و هم رو بغل کردیم( کار خیلی معمولی که موقع سلام دو تا دوست تو امریکا انجام میدند) اما انقدر این احساس خوب بودو انقدر ویژگی های اخلاقی و مالی خوبی دارند که همش میگم چرا دارم این دوران رو به خودم زهر میکنم. مشکل دیگه ای هم که ممکنه خودش رو نشون بده، خواهر مجردشون هست که هر چند مستقل زندگی میکنند ولی برای خرید لباس یا حتی عکس پروفایل شبکه های اجتماعی از ایشون نظر میخواند. من یک عقیده همیشه داشتم، به چیزی که واسه تو نیست عشق نورز. اما الان نمیتونم به این فکر کنم که قرار نیست مال من بشه، حتی بهش گفتم عاشقش شدم ( میدونم اشتباه کردم ولی رفتار من به شدت باعث گیجیش شده بود) ولی بهش گفتم بری فوقش سه ماه گریه میکنم و تموم. سوال من اینه ایا زمان مناسب فرا رسیده که انقدر به اینکه چی بپرسم فکر نکنم؟ اینکه مثل همه این دختر ها بشم که سه جلسه یکی رو میبینند و عقد میکنند؟ دلم میخواد بهش بگم دلم میخواد مراسم های عید رو با هم دیده بشیم، دلم میخواد بیشتر بغلم کنه و دلم میخواد ساعتها بشینم و داستان زندگیش رو گوش کنم بدون هیچ منظوری. وقتشه؟