افسردگی و عدم اعتماد به نفس

سلام. من از بچگی آروم و منزوی بودم مادرم میگه یه بار که نوزاد بودی بیخودی گریه میکردی منم گذاشتمت تو یه اتاق انقد گریه کردی تا ساکت شدی و بعد از اون خیلی آروم و حرف گوش کن شدی. حالا من مشکلم همینه این حرف گوش کن بودن باعث شد تو زندگی خیلی سختی بکشم و توان مخالفت با کوچکترین مسئله ای و ندارم با وجود ۳۱ سال سن باید مطیع مادرم باشم و گرنه متهم میشم به بی بند و باری سرخود بودن. هیچوقت نمیتونم از خودم دفاع کنم و همیشه متهمم حتی اگه تقصیری هم نداشته باشم وقتایی که میخوام توضیح بدم انقد که بهم فشار میاد پرخاشگری میکنم و نمیتونم درست حرف بزنم چون مادرم هیچوقت به من اجازه توضیح نداده و همیشه مجبور شدم بخاطر کوچکترین کار برم و ازش عذرخواهی کنم .هیچی تو زندگی خوشحالم نمیکنه و یه جورایی عقده ای شدم .همه کارامو نصفه نیمه رها میکنم هیچوقت دلم واسه کسی تنگ نمیشه.دوست دارم یه جایی به دور از همه زندگی کنم احساس میکنم خیلی بد و منفورم. وقتی مجرد بودم مادرم به شدت وابسته من بود ولی بعد ازدواجم ازم بدش اومد میگفت عوض شدی.آخه من درسم خیلی خوب بود و همسرم تو برهه ای از زمان وارد زندگیم شدکه دیگه نتونستم درسمو ادامه بدم مادرم با ازدواجم مخالف بود ولی من از سر بچگی گفتم که اون آقا رو میخوام آخه ۱۵ سالم بود ایشونم چون منو خیلی دوست داشت قبول کرد ولی بعدش من پشیمون شدم و گفتم ای کاش اول درسمو میخوندم بعد ولی ترسیدم به کسی بگم و همین فکر باعث شد روز به روز اخلاقم عوض شد با اینکه قبلشم دختر تودار و منزوی بودم ولی بعد از اون عصبی و پرخاشگر شدم چون نتونستم حرفمو به کسی بگم و تا امروز با جریان زندگی پیش رفتم ولی به شدت از لحاظ  روحی و جسمی تحلیل رفتم