همراهی نکردن همسر

سلام و خسته نباشید خدمت شما..

راستش من اولین بار که میخوام از طریق این سایت و کلا فضای مجازی درخواست کمک کنم و امیدوارم که لااقل گرهی از سردرگمی هام باز بشه و بخاطر درک موقعیت شما سعی میکنم زیاده گویی نکنم..

راستش من در تمام عمرم حتی اگر خیلی هم حالم خوب نبوده اما تظاهر کردم که خوبم و مشکلی ندارم که خب این موضوع در مورد زندگی مشترکم هم صدق میکنه.. من و همسرم حدود یازده سال با هم اختلاف سنی داریم و خب از اواسط دوران نامزدیمون میدیدم که جاهایی که به جز خانواده اصلی خودم یا خودش باشه سختشه که بیاد و وقتی که یکم گذشت خیلی راحت نمی اومد و خب متاسفانه ما همون موقع هم بحث میکردیم اما خب فکر نمیکردم این موضوع بخواد باعث بشه ایشون من رو هم وادار کنه مثل خودش باشم چون خب طبیعتا بعداز ازدواج اگر مراسمی رو که خانوادگی هست رو تنهایی بری خب بخاطر اون وجهه خوبی که نداره من هم حس خوبی ندارم چه بسا که ما تازه ازدواج کردیم و خب این موضوع واسم آزار دهنده تره. شوهرم تمام تلاشش رو میکنه که به مهمونی هایی که دعوت میشیم نریم که خب اوایل ازدواجون بخاطر رودروایسی مجبور میشد اما حالا هی کمتر و کمتر شده تا جاییکه الان چند ماهی هر جا دعوت شدیم نرفتیم و این اصرار رو در خانواده خودش هم داره ولی کمتر..و خب سر زدنش به خانواده من هم خیلی کم شده و خب من بخاطر کم جمعیت بودن خانوادم مدام زیر ذره بینم و خانوادم انتظارات بیشتری از دامادشون دارن..که خب اگر من بهش اعتراضی کنم یا اینکه بگم فکر میکنن ما باهم مشکل داریم،میگه من هیچ کسی برام مهم نیست و اهمیت نداره که چی میگن البته نه در مورد پدر و مادرم منظورش در مورد بقیه ست..درمورد رابطه خودمون هم هرچه بیشتر میگذره رابطمون سردتر و بی حس و حال تر میشه، این موضوع در مورد رابطه جنسیمون هم صدق میکنه و در واقع خودش با خودش قانون گذاشته که فقط هفته ایی یکبار اون هم در روزهایی خاص که خب حالا بسته به شرایط استثنا هم وجود داره اما خب در کل میل جنسیشون منو اذیت میکنه و یک جورایی حس میکنم میل جنسیش کم نیست اما خودش رو کنترل میکنه تا اون روز بخصوص از راه برسه در صورتیکه قبلا اصلا اینطور نبود در ضمن متوجه هیجانات چند ماه اول زندگی مشترک هستم و نمیخوام الان که یکسال و چندماه گذشته رو با اوایل مقایسه کنم اما خب راستش بیشتر حس میکنم رابطمون چه از لحاظ عاطفی و برخوردی چه از لحاظ جنسی و شور و شوق یک زوج تازه ازدواج کرده،بیشتر شبیه زوج هایی هستش که شش هفت سال از زندگیشون میگذره..در ضمن بخاطر بیشتر شدن مشغله کاریشون اصلا وقت تفریح و گذروندن وقت دونفره نداره و اصلا لزومی نمیبینه که این وقت رو باز کنه  اگر بخواد میتونه لااقل دوهفته ایی یکبار اینکار رو بکنه ولی با اینکه من آدم مطرح کردن خواسته هام هستم به جز رابطه جنسی که کم پیش میاد بگم اما خب یه جاهایی دلم میخواد خودش پیش قدم باشه..هر چند قبلا هم حتی در دوره نامزدی به جز بیرون شام خوردن و تفریح دسته جمعی با خانواده ها تفریح دیگه ایی نداشتیم بعد از ازدواج هم هیچ رغبتی به اینجور تفریحات نشون نمیده و خیلی دوست داره تو خونه باشه و تفریح با خانواده خودش رو باطنا ترجیح میده که خب البته مراعات دل من هم میکنه..اما در کل میخوام بگم که اصلاشبیه یک زوج جوان نیستیم و من در حقیقت اگر بخوام الان روی همه چیز هم چشم پوشی کنم اما به شدت از چند سال آینده ام به این کیفیت میترسم..در ضمن خانوادم سفری در پیش دارند که خب خیلی دوست دارن ما هم همراشون بریم ما فعلا ماشینی نداریم و اگر بخوایم بریم باید با خانوادم باشیم میخواستم ببینم به نظرتون بهش اصرار کنم یا نه؟ آخه کلا هر جا که خودش نمیاد میگه من نمیام تو اگر دوست داری برو ..من از این موضوع واقعا هم ناراحت میشم هم جلوی بقیه خجالت میکشم..ممنون میشم کمی در مورد طرز بخورد با همسرم راهنماییم کنید ممنونم و عذر میخوام بابت متن طولانیم اما باور کنید من نمیتونستم و در واقع یک جورایی هم خجالت میکشم و هم حس ضعیف بودن بهم دست میده که بخوام از مادرم و یا آشنایانم کمک بگیرم و اصلا دوست ندارم وجهه همسرم زیر سوال بره هر چند که خودشون این موضوعات رو فهمیدن ولی من نمیخوام اقرار کنم منونم