تبعیض و فراموش کردن گذشته

سلام. من نسبت به برادرم حس میکنم مورد تبعیض واقع شدم (ما دوقلو هستیم و بچه های دیگه هم هستن). هم تبعیض عاطفی هم تبعیض مالی. پدرم بچه دختر نمیخواسته و بر خلاف اینکه رابطش با دخترای فامیل و دوست آشنا بسیار خوب و مثبته اما دختر رو برای خودش ننگ میدونه. من آدم حسودی نیستم فقط حس میکنم همونقدر که زیر پای برادرم پله درست شد و ایشون تو زندگی به کمک پدر و مادرم پیشرفت کرد همون قدر پله های زیر پای من کشیده شد هم توسط پدر و مادرم و هم توسط ایشون. من اصلا نمیگم کمکی بهم میکردن یا وظیفشون بوده، به هیچ وجه، فقط میگم چرا نذاشتن من زندگی کنم؟ بیشتر این سنگ اندازی ها هم تو مراحل مهم زندگی من بوده. البته جزئیات برای گفتن بسیار زیاده اما خب من ازشون صرف نظر میکنم چون نمیخوام نوشتم طولانی و حوصله سر بر بشه. من الان آگاه شدم و میدونم که خودم باید یه کاری بکنم برای زندگیم و ناراحت نیستم که باید از صفر شروع کنم و دیگه نمی خوام زیر بار حرف زور و غیر منطقی کسی برم. می خوام درس بخونم و برم و مدرک بگیرم و بعدش دنبال یه کار باشم حتی اگه خانوادم نخوان من کار کنم. حتی حس بدی هم نسبت به اعضای خانوادم ندارم و میذارم به پای اینکه شاید واقعا نمیدونستن من ناراحتم، شاید آگاه نبودن، شاید جو فامیل تعصبی بوده و ایشون ازش بد برداشت کردن و غیره. الان مشکل من اینه که هر چند وقت یه بار سر یه اتفاقایی من شروع میکنم به یادآوری کارایی که برای برادرم کردن و این حرفارو هم وقتی میزنم که سر مسائلی بهم گیر میدن، برادرم تو این دعوا حضور نداره و منم و مادرم و گاهی پدرم. اختلاف طبقاتی زندگی من و برادرم به شدت زیاده و مثل صفر و صده. البته ایشون هیچ برتری خاصی نسبت به من نداشتن و تموم مراحلی که بهش رسیدن از خونه و ماشین بگیرین تا شغل خوب و هزینه ازدواج رو پدر و مادرم بهش دادن. مثلا همین عید که قراره بیاد من چندین ساله یه خرید نتونستم انجام بدم چون از آینده خیلی میترسم و درآمدی هم ندارم کوچکترین مبلغ رو نمیتونم همینجوری خرج کنم اما لباسای برادرم و خانومش حداقلش اینه که مارکه (تاکید میکنم من اصلا آدم حسودی نیستم). وقتی مثلا مامانم بهم میگه امسال عید یه چیزی بخر واسه خودت من مثل بمب ساعتی که رو همین حرف کوک شده منفجر میشم. با گریه داد میزنم مگه نمیبینین شرایط من چه جوریه؟ برادرم و تامین کردین و از این جور حرفا و ساعت ها اشک میریزم. این حرفای من به جز اینکه بیش از همه به خودم آسیب بزنه سودی نداره و هم اینکه شرایط طوری نیست که خانوادم بتونن همون شرایط ولو 10 درصدش رو هم برای من فراهم کنن، من خودمم و خودم. از طرفی خب اطرافیان رو هم آزار میدم و دوست ندارم همچین آدمی باشم. من چجوری میتونم گذشته "تبعیضی" خودم رو فراموش کنم؟