عدم قاطعیت در برخورد با دوستان

سلام و وقت بخیر

من پیشتر با مراجعه به روانشناس متوجه شدم که در برخورد خود قاطعیت ندارم اما به دلیل اینکه مراجعات خودم رو ادامه ندادم این مسئله رو یاد نگرفتم و الآن متاسفانه همین مسئله من رو دچار مشکل کرده. من از شهریور امسال در مقطع جدید در دانشگاه ثبت نام کردم و به سرعت دوستان جدیدی پیدا کردم. از بودن در کنار دوستانم بسیار لذت میبرم. در بین دوستان من متاهل هستم و باقی مجرد. به طور معمول همه دوستان در صحبت های خود حرفهایی رد و بدل میکنند و طبیعتا من هم از زندگی خودم و همسرم حرفهایی رد و بدل کرده ام. یکی از اشتباهاتی که من در این مسئله مرتکب شده ام این است که من چون خوشم نمی آید از واژه شوهرم یا همسرم استفاده کنم اگر مسئله ای بود از اسم همسرم استفاده میکردم. البته این مسائل در ابتدا اصلا برای من مطرح نبود. من بیشتر به دنبال درس هستم و خب اینکه در کنارش صحبتی هم باشد به نظرم خالی از لطف نیست. یا مسئله دیگر این که در بین دوستانم من از نظر درسی از بقیه قوی تر هستم و طبیعتا دوستانم برای کمک گرفتن زیاد به من مراجعه میکنند. طبیعتا در این مواقع تمایل برای دوستی با من بیشتر هم میشود. اوایل رفتارها معقول و منطقی بود. من حساسیتی روی رفتارهای دوستانم نداشتم و از اینکه گاهی در خصوص زندگی من سوالی بپرسند ناراحت نمیشدم. اما حالا احساس میکنم با گسترش روابط این به اصطلاح مداخلات یا شاید هم حساسیت من بیشتر شده است. برای مثال همسر من چند وقت پیش از من خواست که زمان کمتری را به بیرون رفتن از دانشگاه با دوستانم اختصاص دهم و علت اصلی او هم فضای نامناسب بیرون دانشگاه و کافه ها بود. البته که همسر من به هیچ وجه شخصی نیست که من را محدود کند بلکه در اکثر موارد که خیلی از افراد دیگر ممکن است با همسرانشان مخالفت کنند همسر من پشتیبانی میکند و در کل اینطور نیست که بگویم رفتار مردسالارانه یا محدود کننده داشته باشد و البته حساسیت هایی هم دارد. بار بعد که بحث کافه رفتن از سوی دوستانم مطرح شد من صادقانه این مسئله را مطرح کردم. لازم است به این نکته هم اشاره کنم که اتفاقا دوستانم از میزان احترامی که همسرم برای تمایلات و فعالیت های شخصی من قائل است باخبرند. متاسفانه یکی دیگر از اشتباهات من این بود که هنگام گفتن این مسئله سرم را پائین انداختم و به زمین نگاه کردم. واکنش دوستانم برای من سنگین بود. جملاتی از قبیل اینکه اجازه نداری یا چه بچه حرف گوش کنی هستی. البته باید به این نکته هم اشاره کنم که آنهایی که این حرفها را میزدند در برخورد در موقعیتهای دیگر با افراد دیگر هم رفتار مشابهی دارند اما به هرحال این مسئله حالا برای من حساسیت زا شده است. یا برای مثال من داشتم برای دوستانم تعریف میکردم که من به خاطر فشار امتحانات و اینکه تمام مدت در خانه مانده بودم احساس افسردگی میکردم و گریه کردم بلافاصله یکی از دوستانم گفت دعوات شده بود؟ من در مقابل این حرفها سکوت میکنم. البته یکبار هم با خنده به دوستم گفتم که تو زندگی من دخالت نکند. اما باز هم یکسری رفتارهای ریز این مدلی ادامه داشت.

 این مسئله باعث شده است که دچار شک نسبت به دوستانم و تردید در خصوص ادامه رابطه با آنها بشوم. اما مسئله اینجاست که من نمیخواهم ارتباطم را با دوستانم قطع کنم بلکه دوست دارم خودم یاد بگیرم چطور مسئله را کنترل کنم و همچنین به آنها یاد بدهم که چطور با من برخورد کنند تا در کنار آنها احساس امنیت داشته باشم. در واقع من همانطور که گفتم از بودن در کنار دوستانم لذت میبرم و همچنین به حضور آنها نیاز دارم. اما میخواهم فاصله مناسبی بین خودم و آنها برقرار کنم.

یکی دیگر از مسائلی که من را آزار داده در خصوص مراجعات دوستانم برای پرسیدن سوالات درسی است. در ابتدا این امر با کمال احترام صورت میگرفت ولی مدتی است که چون من همواره به دوستانم کمک کرده ام به نوعی انجام وظیفه تبدیل شده است. یا حتی شوخی های دوستانم که به نظرم میرسد من را به نوعی ساده فرض میکنند. من تصورم این است که ریشه همه این مسائل در عدم قاطعیت من است. 

لطفا راهنمایی کنید چطور در این خصوص برخورد کنم و چطور مسیر کسب قاطعیت را طی کنم؟ مخصوصا سپاس گزار خواهم بود اگر در این زمینه کتاب به من معرفی کنید.

ممنونم